Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 42: Ντόντεν – Δρακοθεά του Θανάτου

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

H Ντόντεν είναι κόρη του Κρίγκερ και της Φάττιγκα. Γεννήθηκε με βλέμμα που έκαιγε σαν μαύρη φλόγα κι όλοι οι Δρακοθεοί θαμπώθηκαν από την ομορφιά της. Ήταν η εποχή που η Ντόντεν δεν ήταν το αποστεωμένο τέρας που τρέμουν ακόμη και οι δαίμονες, αλλά μια από τις ωραιότερες Δρακοθεές που περπάτησαν ποτέ στην Ντράγκσαρ. Στις φλέβες της, όμως, κυλούσε φιλοδοξία. Μισούσε την αδυναμία, την υποταγή και την ειρήνη. Πίστευε πως η εξουσία δεν είναι δώρο των θεών, αλλά λάφυρο για εκείνον που θα τολμήσει να το αρπάξει.

Καθώς μεγάλωνε, παρατηρούσε τον Φάντερ, τον Πατέρα των Δρακοθεών, και έβλεπε πάνω του την προσωποποίηση όλων όσων απεχθανόταν. Ευσπλαχνία, ισορροπία, συμπόνια.

«Ένας θεός που φοβάται το ίδιο του το μεγαλείο δεν αξίζει τον θρόνο του» συνήθιζε να λέει στους αδελφούς της. Κι έτσι γεννήθηκε η πρώτη σπίθα προδοσίας.

Η Ντόντεν ίδρυσε το Συμβούλιο των Σκοτεινών Δρακοθεών, προσελκύοντας κοντά της εκείνους που ένιωθαν αδικημένοι ή περιφρονημένοι από τον Φάντερ. Πλάι της στάθηκαν ο Φόλκγκρουπ, ο Ντρούνκνα, ο Όρκαν και ο Μπράντεν. Όλοι πληγωμένοι. Όλοι γεμάτοι οργή.

Η Ντόντεν υπήρξε ο νους του Συμβουλίου. Ο Φόλκγκρουπ, όμως, ήταν η καρδιά του. Ο Δράκος με τα Λευκά Μάτια έβλεπε μέσα στο σκοτάδι όσα εκείνη οραματιζόταν. Έναν νέο κόσμο, γεννημένο από στάχτες και αίμα. Κι ανάμεσά τους γεννήθηκε κάτι βαθύτερο. Όχι αγάπη. Ούτε ο ένας ούτε η άλλη πίστευαν σε αυτήν. Ένας δεσμός φτιαγμένος από κοινό μίσος, φιλοδοξία και αναγκαιότητα. Ήταν εκείνη που τον έκανε να νιώσει πως ανήκει κάπου. Ήταν εκείνος που της έδωσε τη δύναμη να ονειρευτεί πέρα από τα σύνορα του κόσμου. Μα η Ίσεν, η Δράκαινα του Πάγου, τους πρόδωσε.

Η οργή του Φάντερ έπεσε πάνω τους και η Μορ καταδίκασε τους Σκοτεινούς Δρακοθεούς να σαπίζουν αιώνια μέσα στα βάθη της Σβάρτματ, της φυλακής χωρίς φως και χωρίς χρόνο.

Εκεί, μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι, η Ντόντεν άρχισε να πλέκει τα νήματα της νέας της αυτοκρατορίας. Η Σβάρτματ έγινε το βασίλειό της. Οι ψυχές των πεσόντων, τα στρατεύματά της. Από κάθε νεκρό που έφτανε, έπαιρνε ένα ψίχουλο δύναμης, ένα ψίχουλο θέλησης. Κι έτσι άρχισε να πλάθει το Στρατό των Σκιών.

Δίπλα της έστεκε πάντα ο Φόλκγκρουπ. Μα όσο πιο πολύ τη βοηθούσε, τόσο πιο πολύ η Ντόντεν τον έβλεπε σαν εργαλείο. Και σε μια από τις σπάνιες στιγμές τρυφερότητας, τον έπεισε να πιει από ένα ποτήρι κρασί. Το ονόμασε «Δώρο της Σιωπής». Εκείνος δεν ήξερε πως κάθε γουλιά έδενε τις ψυχές τους με αόρατα δεσμά κι ένα κομμάτι της ύπαρξής της ενώθηκε με τη δική του.

«Αν ένας χαθεί» του ψιθύρισε, «ο άλλος θα ζήσει για να συνεχίσει τον σκοπό».

Όταν έφτασε η στιγμή, η Ντόντεν εξαπέλυσε τη φρίκη. Οι τρεις δαίμονες των Ορέων της Ντόντεν, παγιδεύοντας τον Αλαζόντα Βασιλιά, την βοήθησαν να ανοίξει ρήγματα ανάμεσα στη Σβάρτματ και τη Μόντεργιορντ. Κι από εκεί ξεχύθηκε ο στρατός της.

Πεθαμένοι χωρίς μάτια, δαίμονες από σάρκα και σκιές και ψυχές δεμένες με μαύρη φωτιά πλημμύρισαν τη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ. Η Μεγάλη Καταστροφή μόλις είχε ξεκινήσει.

Οι θνητοί, αν και πολέμησαν γενναία, πλημμύρισαν τη γη με το αίμα τους. Κι ενώ όλα φαίνονταν χαμένα, η μήτρα της Μητέρας Φύσης άνοιξε και νερό κατέκλυσε τη μεγάλη χαράδρα, δημιουργώντας τον ποταμό Έαρμαρκ. Και μέσα από εκεί, γεννήθηκε το αντίθετο της Ντόντεν. Ο Ίλουρ, ο Θεός του Φωτός.

Στη μάχη που ακολούθησε, ο Ίλουρ τη χτύπησε με φως τόσο δυνατό που έλιωσε τις σάρκες της και άφησε μόνο τον σκελετό της να καπνίζει. Η κραυγή της τράνταξε τη Ντράγκσαρ.

Όλοι πίστεψαν πως η Ντόντεν χάθηκε. Ακόμα κι ο Φόλκγκρουπ, που σύρθηκε πίσω στα βάθη της Σβάρτματ, πιστεύοντας ότι είχε σωθεί. Μα μέσα του κάτι ξύπνησε. Μια φωνή. Μια ανάσα που δεν ήταν δική του.

«Σου το είπα, αδελφέ μου στο μίσος… ένας από εμάς πρέπει να ζήσει».

Η ψυχή της Ντόντεν, δεμένη με τη δική του, ρούφηξε τη θεϊκή του ουσία και ξαναγεννήθηκε μέσα του. Φριχτός πόνος τον κατέκλυσε και η κοιλιά του σκίστηκε. Από μέσα του, μέσα σε καπνό και στάχτη, βγήκε εκείνη. Όχι όμορφη όπως ήταν, αλλά τρομερή. Ο σκελετός δράκου αναγεννήθηκε, τυλιγμένος σε σκοτάδι πιο παλιό κι από τη δημιουργία. Η Ντόντεν είχε επιστρέψει, κλέβοντας μέρος της δύναμης του ίδιου του Φόλκγκρουπ.

Από τότε, η Σβάρτματ ανήκει σε εκείνη. Οι νεκρές ψυχές που φτάνουν στην άβυσσο γίνονται στρατιώτες της, δεμένοι με αλυσίδες από ομίχλη και μίσος. Κάθεται στον θρόνο της και περιμένει. Περιμένει τη Μαύρη Μέρα, όπου ο ουρανός θα σκιστεί στα δύο και ο ήλιος θα σκοτεινιάσει. Τότε, ο Φόλκγκρουπ θα έρθει να τη βρει, διψασμένος για εκδίκηση. Και εκεί, μέσα στο άπειρο σκοτάδι, οι δύο ψυχές τους θα συγκρουστούν. Όχι ως εραστές, ούτε ως Δρακοθεοί, αλλά ως καθρέφτες του ίδιου του μίσους.

Κάποιοι λένε πως, αν εκείνη τη μέρα κάποιος σταθεί στον ποταμό Έαρμαρκ και κοιτάξει τα νερά του, θα δει δύο σκιές να μάχονται μέσα τους. Μα κανείς δεν ξέρει ποιος θα επιζήσει. Γιατί ο ένας κουβαλά το φως του μίσους και η άλλη το σκοτάδι του θανάτου. Κι όταν αυτά συναντηθούν, ακόμη και οι θεοί θα σωπάσουν.

Η Ντόντεν παρουσιάζεται ως σκελετός δράκου.

Αποκαλείται Δρακοθεά του Θανάτου, Αρχόντισσα του Σκότους.

Δόγμα

Οι ακόλουθοί της δεν θρηνούν τον θάνατο. Τον λατρεύουν. Πιστεύουν πως, αν προσφέρουν αρκετές ψυχές, θα κερδίσουν μια θέση ως στρατηγοί στον Στρατό των Σκιών όταν έρθει η Σβάρτνταγκ, η Μαύρη Μέρα, όπου ο ήλιος θα σβήσει και τα σύνορα ζωής και θανάτου θα καταρρεύσουν.

Ιερείς και Ναοί

Οι ιερείς της, ντυμένοι με μαύρους χιτώνες και λευκά κέρατα, θυσιάζουν ψυχές, ψιθυρίζοντας λόγια που μόνο οι νεκροί μπορούν να καταλάβουν. Οι ναοί της είναι υπόγεια μνημεία φτιαγμένα από μαύρο μάρμαρο. Στο κέντρο τους δεσπόζει ο σκελετός δράκου, μπροστά σε βωμό που στάζει αίμα κάθε πανσέληνο.

Αφήνουμε πίσω μας την Δρακοθεά του Θανάτου, την Ντόντεν, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε τον τελευταίο Δράκο, τον Δρακοθεό της Φωτιάς, τον Μπράντεν…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.