Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 39: Φόλκγκρουπ – Δρακοθεός του Μίσους

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Ο Φόλκγκρουπ είναι γιος του Κρίγκερ και της Φρέντεν. Γεννήθηκε μέσα στις φλόγες ενός ματωμένου ουρανού. Όταν το αυγό του ράγισε, οι άλλοι Δρακοθεοί μαζεύτηκαν για να δουν το νεογνό της ένωσης του Πολέμου και της Ειρήνης. Μα όταν το μικρό άνοιξε τα βλέφαρά του, οι θεοί πάγωσαν. Τα μάτια του ήταν άχρωμα, άδεια, κενά. Μόνο μια λεπτή, μαύρη γραμμή στη μέση τους παρακολουθούσε την κάθε τους κίνηση.

Από εκείνη τη μέρα, τον φώναζαν Τυφλό Δράκο. Τα γέλια των άλλων Δρακοθεών, ακόμη και των μικρότερων, τον τρυπούσαν σαν βέλη. Ο Φόλκγκρουπ ζητούσε τη στήριξη του πατέρα του, μα ο Κρίγκερ, Δρακοθεός του Πολέμου και της ανδρείας, τον κοίταζε με περιφρόνηση.

«Ας σε αποκαλούν τυφλό. Εσύ πρέπει να μάθεις να βλέπει μέσα στο σκοτάδι. Μόνο έτσι μπορείς να γίνεις πραγματικά δυνατός» του έλεγε. Ο μικρός δράκος δεν καταλάβαινε. Μα οι λέξεις αυτές θα τον σημάδευαν για πάντα.

Οι εποχές περνούσαν, κι ενώ οι άλλοι Δρακοθεοί μάχονταν για δόξα και εδάφη, ο Φόλκγκρουπ αποτραβιόταν όλο και περισσότερο από αυτούς. Από ψηλά, παρακολουθούσε τους θνητούς. Τον γοήτευαν οι μάχες τους, η βία, το αίμα που πότιζε τη γη. Το μίσος τους τον μάγευε. Μέσα στον πόλεμο, οι άνθρωποι ήταν αληθινοί. Χωρίς μάσκες, χωρίς ψευδαισθήσεις.

Η οργή άρχισε να θεριεύει και μέσα του. Οργή για τους Δρακοθεούς που τον περιφρονούσαν, οργή για τον πατέρα του, που δεν τον υπερασπίστηκε ποτέ. Και τότε αποφάσισε να μετατρέψει το πόνο σε προτέρημα.

Άρχισε να πλησιάζει τους πιο φιλόδοξους δράκους. Μίλησε με λόγια μετρημένα, υποσχέσεις σιωπηλές, υποταγή που δεν έδειχνε να πηγάζει από φόβο, αλλά από κοινή μοίρα. Ο Ντρούνκνα, ο Όρκαν, η Ντόντεν κι ο Μπράντεν πίστεψαν στα λόγια του. Όλοι ένιωθαν περιθωριοποιημένοι, όλοι μισούσαν κάτι ή κάποιον. Κι έτσι γεννήθηκε η φατρία των Σκοτεινών Δρακοθεών.

Ο Φόλκγκρουπ έγινε ο ενωτικός τους κρίκος. Επιτέλους, ανήκε κάπου. Ορκίστηκαν πως μια μέρα θα ανατρέψουν τον Φάντερ, τον Πατέρα των Δρακοθεών, και θα λήξουν τη βασιλεία του. Μα οι πραγματικές προθέσεις του Τυφλού Δρακοθεού ήταν διαφορετικές. Δεν τον ένοιαζε το καλό της Ντράγκσαρ, αλλά ο θρόνος της. Το σχέδιο του ήταν απλό και μεγαλοφυές. Μόλις ο Φάντερ έπεφτε, θα έπαιρνε με το μέρος του τον πατέρα του, τον Κρίγκερ, που κανένας δεν τολμούσε να του εναντιωθεί, και εκείνος θα έπαιρνε τη θέση του Αρχηγού των Δρακοθεών. Μα εκεί όπου υπάρχει σκοτάδι, η προδοσία ανθίζει…

Η Ίσεν, η Δράκαινα του Πάγου, πληροφορήθηκε τα σχέδια των Σκοτεινών Δρακοθεών και ειδοποίησε τον Φάντερ. Τους έστησε παγίδα να συναντηθούν στο παλάτι του Τόρκαν για να κηρύξουν την ανταρσία τους, και  τότε, ο Ουράνιος Πατέρας εμφανίστηκε, συνοδευόμενος από τη Μορ.

Αφού επιτέθηκε στον Όρκαν, τον δάγκωσε ο Ντρούνκνα κι ο Λούφτεν τον έπεισε να σταματήσει, ο Φόλκγκρουπ και οι σύντροφοί του αιχμαλωτίστηκαν. Η Μορ τους καταδίκασε να ζουν αιώνια μέσα στα βάθη της Σβάρτματ, της σκοτεινής φυλακής των θεών, εκεί όπου ούτε φως ούτε χρόνος υπήρχαν. Εκεί, μακριά από τον ήλιο, οι Σκοτεινοί Δρακοθεοί μαράζωσαν, μα το μίσος τους φούντωνε.

Μέσα στο σκοτάδι, ο Φόλκγκρουπ βρήκε σύμμαχο τη Ντόντεν. Ανάμεσά τους γεννήθηκε μια δύναμη απαγορευμένη. Όχι αγάπη, αλλά κατανόηση κι αναγκαιότητα. Μαζί, σχεδίασαν κάτι που ούτε η Μορ μπορούσε να προβλέψει. Χρησιμοποιώντας την ουσία του μίσους και της φθοράς, άρχισαν να πλάθουν έναν στρατό από τις ψυχές των πεσόντων. Όταν ο Αλαζόνας Βασιλιάς έπεσε στην παγίδα των τριών δαιμόνων, η σκιερή αυτή στρατιά ξεχύθηκε στη Μόντεργιορντ, ξεκινώντας τις ζοφερές μέρες της Μεγάλης Καταστροφής.

Ο ποταμός Έαρμαρκ σχηματίστηκε, ξεπλένοντας το αίμα χιλιάδων θνητών κι ο Ίλουρ, ο Θεός του Φωτός, γεννήθηκε από μέσα του. Διέλυσε τη στάχτη και τον καπνό και έλουσε στο Ιερό του Φως τη Ντόντεν, σκοτώνοντάς την.

Ο Φόλκγκρουπ, που είχε προλάβει να συρθεί πίσω στη Σβάρτματ, πίστεψε πως είχε σωθεί. Μα δεν ήξερε ότι η Δρακοθεά του Θανάτου τον είχε ήδη προδώσει πολύ πριν.

Σε ένα παλιό τους συμπόσιο, εκείνη τον είχε πείσει να πιει από ένα κρασί που ονόμαζε «Δώρο της Σιωπής». Ήταν μαγεμένο. Μέσω αυτού και χωρίς να το αντιληφθεί ο Φόλγκρουπ, υπήρξε τελετουργικό δέσιμο των ψυχών τους. Ένα μέρος της ύπαρξής της πέρασε μέσα του. Κι όταν η Ντόντεν σκοτώθηκε από τον Ίλουρ, το κομμάτι αυτό άρχισε να απορροφά τη θεϊκή του ουσία. Μέσα του γεννήθηκε μια φωνή. Μια φωνή που δυνάμωνε και γρήγορα κατάλαβε πως ήταν δική της. Η Δράκαινα του Θανάτου ξαναγεννιόταν μέσα του.

Φριχτός πόνος γέμισε το κορμί του και η κοιλιά του σκίστηκες.  Από μέσα του βγήκε εκείνη. Η Ντόντεν είχε επιστρέψει, παίρνοντας μαζί της ένα μεγάλο μέρος της δικής του δύναμης.

Από τότε, η οργή κυρίευσε τον Φόλκγκρουπ. Δεν έχει πια πίστη, ούτε αγάπη, ούτε στόχο πέρα από την εξόντωσή της. Η τεράστια ουλή στην κοιλιά του, του θυμίζει πως ζει μόνο και μόνο για να χώσει τα νύχια του στις σάρκες της Ντόντεν. Οι προφητείες λένε πως περιμένει τη Σβάρνταγκ, τη Μαύρη Μέρα, όπου ο ήλιος θα σκοτεινιάσει. Τότε, θα βρει την ευκαιρία και θα τη σκοτώσει. Μα η φωνή θα επιστρέψει και θα αντιληφθεί πως για να τα καταφέρει θα χρειαστεί να σκοτώσει τον ίδιο του τον εαυτό, οδηγώντας και τους δύο στον θάνατο.

Ο Φόλκγκρουπ παρουσιάζεται ως μαύρος δράκος, με λευκά μάτια.

Αποκαλείται Άρχων του Μίσους, Δράκος με τα Λευκά Μάτια.

Δόγμα

Οι πιστοί του ακολουθούν το δόγμα του με φανατισμό. Πιστεύουν πως η δύναμη γεννιέται μέσα στη φωτιά της μάχης και πως η ειρήνη είναι απλώς στάχτη πάνω σε αδύναμες ψυχές. «Πολέμησε και κατέκτησε τη δύναμη που σου αξίζει!» Κι αυτή τη φράση χαράζουν στα όπλα και στις ασπίδες τους.

Ιερείς και Ναοί

Οι κληρικοί του Φόλκγκρουπ φορούν μαύρους μανδύες και στο μέτωπό τους ζωγραφίζουν ένα λευκό μάτι, σύμβολο της αληθινής όρασης που δεν χρειάζεται φως. Δεν προσφέρουν φιλοξενία, δεν δείχνουν έλεος. Κάθε ξένος είναι αντίπαλος, κάθε σύμμαχος ένας πιθανός εχθρός. Οι ναοί τους είναι πυραμίδες από μαύρη πέτρα, ανεγερμένες σε ερημιές και πεδία μαχών. Στην κορυφή τους υπάρχει πάντα ένας βωμός, όπου οι ιερείς θυσιάζουν αιχμαλώτους πολέμου ή ακόμα και πιστούς τους, πιστεύοντας πως το αίμα ανοίγει το μάτι του Άρχοντα του Μίσους.

Και όταν η νύχτα απλώνεται, ισχυρίζονται πως ανάμεσα στους ανέμους μπορείς να ακούσεις τη φωνή του Φόλκγκρουπ, ψιθυριστή και παγωμένη:

«Ο πόλεμος δεν τελειώνει με τον θάνατο… Τελειώνει μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο να μισείς».

Αφήνουμε πίσω μας τον Δρακοθεό του Μίσους, Φόλκγκρουπ, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε την Βάρδο των Δρακοθεών, Κόνστεν…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.