Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 34: Όρκαν – Δρακοθεός της Ομίχλης

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Ο Όρκαν είναι γιος του Ντρούνκνα και της Χαβς. Από την πρώτη του πνοή, οι γονείς του πρόσφεραν αγάπη και καλοσύνη, προσπαθώντας να τον κρατήσουν μακριά από το σκοτάδι που σκέπαζε τη γενιά τους. Όμως, σε αντίθεση με τα αδέλφια του, τον Λούφτεν και την Τίντεν, ο Όρκαν φάνηκε από μικρός να βαδίζει έναν διαφορετικό δρόμο. Στο διψασμένο βλέμμα του αντικατοπτριζόταν η ανήσυχη ψυχή του, καθώς από νωρίς ένιωσε την έλξη της δύναμης των Σκοτεινών Δρακοθεών.

Παρά την απέραντη στοργή της μητέρας του και την προστασία του πατέρα του, γρήγορα προσχώρησε στις τάξεις εκείνων που συνωμοτούσαν ενάντια του Πατέρα των Δράκων, τον Φάντερ. Δεν ήταν η κακία εκείνη που τον οδήγησε αρχικά, αλλά η ανάγκη να ανήκει κάπου, να μη φαντάζει αδύναμος δίπλα στους ισχυρούς. Να ξεφύγει από τη σκιά των γονιών του.

Ο Ντρούνκνα, βλέποντας τον γιο του να χάνεται, πήρε την απόφαση να τον ακολουθήσει, όχι για να προδώσει τον Φάντερ, αλλά για να σώσει τον Όρκαν. Κι έτσι, για να μείνει κοντά του και να τον προστατεύει, προσποιήθηκε πως κι εκείνος ήθελε να γίνει μέλος των Σκοτεινών Δρακοθεών.

Η μοίρα, όμως, είχε αποφασίσει αλλιώς. Η Ίσεν, η Δρακοθεά των Πάγων, πρόδωσε τους συνωμότες και τους παγίδεψε στο παλάτι του Τόρκαν, πείθοντάς τους πως έχουν συνάντηση. Ο Φάντερ, κυριευμένος από οργή, εισέβαλε και όρμησε με μανία στον Όρκαν. Τα πανίσχυρα σαγόνια του ξέσκισαν τις σάρκες του, χαρίζοντάς του φριχτές και οδηγώντας τον στο κατώφλι του θανάτου.

Θα είχε χαθεί εκείνη τη στιγμή, αν ο πατέρας του δεν είχε σταθεί ανάμεσα σε αυτόν και στον Φάντερ, δεχόμενος πάνω του την οργή του Πατέρα των Δρακοθεών. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν ήταν αρκετό, καθώς και η μητέρα του, η Χαβς, χρειάστηκε να θυσιάσει ένα κομμάτι από την ίδια της τη θεϊκή δύναμη για να τον κρατήσει στη ζωή.

Κι έτσι ο Όρκαν σώθηκε, μα ποτέ ξανά δεν ήταν όπως πριν. Το σώμα του έμεινε σημαδεμένο από ανεπούλωτες πληγές, που αιμορραγούν αιώνια, και η δύναμή του μειώθηκε. Μα η οργή του θέριεψε…

Όταν η Μορ, η Μητέρα των Δράκων, φυλάκισε τον Ντρούνκνα στη Σίοσφανγκ, ο Όρκαν αρνήθηκε να αποχωριστεί τον πατέρα του. Ακολούθησε τη μητέρα του, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να σταθεί ξανά δίπλα του. Μα ο Ντρούνκνα, βυθισμένος στην τρέλα του, δεν αναγνώρισε τον γιο του. Στα θολωμένα μάτια του ήταν ένα παραμορφωμένο απομεινάρι που κάποιος έπρεπε να λήξει την ύπαρξή του.

Με λύσσα όρμησε να τον κατασπαράξει, αλλά την τελευταία στιγμή, η Χαβς έσωσε τον Όρκαν, κρύβοντάς τον σε υπόγεια ρεύματα. Κι από τότε η πληγές του δεν ήταν μόνο σωματικές. Ο Όρκαν είδε με τα ίδια του τα μάτια τον πατέρα του να θέλει να τον αφανίσει.

Προσπάθησε ξανά να τον πλησιάσει, αλλά τότε η Χαβς τον εμπόδισε. Για να τον προστατέψει, εκείνον και τα αδέλφια του, τους φυλάκισε στη Λούφτματ, τη διάσταση του αέρα. Ο Όρκαν δεν συγχώρησε ποτέ αυτή την πράξη. Είδε την αγάπη της μητέρας του ως προδοσία. Ορκίστηκε αιώνια έχθρα εναντίον της και απομακρύνθηκε ακόμα και από τον Λούφτεν και την Τίντεν, που τον συμπονούσαν.

Μη θέλοντας να αντέξει το βλέμμα της λύπησής τους, κρύφτηκε στις σκιές της Λούφτματ. Εκεί, μέσα στην απομόνωση, ανακάλυψε μια νέα δύναμη. Έμαθε να δημιουργεί και να χειρίζεται την ομίχλη. Την έκανε το πέπλο του, κρύβοντας την ασχήμια των πληγών του, και έμαθε να την χρησιμοποιεί για να θολώνει τα μάτια των εχθρών του, φέρνοντας σύγχυση και σπέρνοντας διχόνοια.

Από τότε, κάθε φορά που έβλεπε τη μητέρα του κοντά στον πατέρα του, κάθε φορά που η Χαβς πάσχιζε να καταλαγιάσει τον Παράφρονα Δράκο, ο Όρκαν έριχνε την ομίχλη του. Το σκοτεινό πέπλο τύφλωνε τον Ντρούνκνα, ωθώντας τον πιο βαθιά στην παραφροσύνη, κι εκείνος ορμούσε με οργή σε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Τότε, ο Λούφτεν και η Τίντεν σήκωναν αέρηδες και θύελλες για να διαλύσουν την ομίχλη και να κερδίσουν τον χρόνο που χρειαζόταν η μητέρα τους για να δραπετεύσει.

Μα ο Όρκαν δεν σταμάτησε ποτέ. Η καρδιά του γέμισε μίσος και καχυποψία. Θεώρησε πως η αγάπη είναι αδυναμία, πως η καλοσύνη δεν είναι παρά δεσμά. Βρήκε τη δύναμη του στην εξαπάτηση και στη διχόνοια. Έγινε το ζωντανό σημάδι της οργής του Φάντερ, και συνάμα η ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα και δεν αφήνει κανέναν να δει καθαρά. Γιατί εκεί όπου πέφτει η ομίχλη, κανείς δεν ξέρει πια ποιον μπορεί να εμπιστευτεί…

Ο Όρκαν παρουσιάζεται ως δράκος με ξεσκισμένη σάρκα και πληγές που αιμορραγούν.

Αποκαλείται Τραυματισμένος Δρακοθεός, Άρχοντας της Ομίχλης.

Δόγμα

Οι ακόλουθοί του μιμούνται τη φύση του. Δεν επιδιώκουν ποτέ την ανοιχτή αντιπαράθεση. Αντίθετα, σπέρνουν λόγια, ψίθυρους και ψεύδη, ώστε οι άλλοι να τσακώνονται μεταξύ τους, χωρίς ποτέ να καταλάβουν ποιος κινεί τα νήματα. Περνούν απαρατήρητοι, σαν σκιές, και αποκτούν ό,τι επιθυμούν χωρίς να φανερώνονται. Στη μυστικότητα και στο χάος βρίσκουν την πραγματική τους ισχύ.

Ιερείς και Ναοί

Οι κληρικοί του Όρκαν φορούν μαύρους μανδύες και καλύπτουν πάντα τα πρόσωπά τους, ώστε να μη διακρίνεται η ταυτότητά τους. Δεν δείχνουν φιλοξενία ούτε στους ίδιους τους πιστούς τους, γιατί στον κόσμο της ομίχλης, κανείς δεν είναι πραγματικός φίλος. Όλοι είναι πιόνια. Οι ναοί τους βρίσκονται σε σκοτεινά, εγκαταλελειμμένα μέρη, σπηλιές και ερείπια, και το δάπεδο καλύπτεται πάντα από μαγική ομίχλη, που κρύβει την αλήθεια και μπερδεύει τις αισθήσεις.

Αφήνουμε πίσω μας τον Δρακοθεό της Ομίχλης, Όρκαν, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε τον Ιερό Πολεμιστή των Δρακοθεών, τον Λούφτεν…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.