Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 26: Φέρτιλα – Δρακοθεά της Γονιμότητας

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Η Φέρτιλα γεννήθηκε από την ένωση του Φάντερ και της Μορ. Από την πρώτη στιγμή που είδε το φως του κόσμου, η μητέρα της την ξεχώρισε και της χάρισε τη πιο σημαντική της ευλογία. Το χάρισμα της γονιμότητας. Έτσι, όπου η Φέρτιλα περνούσε, η γη πρασίνιζε, ο αέρας γέμιζε ευωδία και τα σπαρτά χρύσιζαν στο φως του ήλιου.

Από παιδί η Φέρτιλα έδειξε ενδιαφέρον για τη γεωργία. Περνούσε τις μέρες της στα βουνά και τις κοιλάδες της Ντράγκσαρ, δίπλα στη μητέρα της, μαθαίνοντας τα μυστικά της καλλιέργειας και της φύσης. Η Μορ τής έδειξε πώς οι ρίζες επικοινωνούν με τη γη, πώς οι σπόροι κρύβουν μέσα τους τον κύκλο της ζωής, πώς το νερό και το φως συνεργάζονται για να θρέψουν τον κόσμο. Όμως το βλέμμα της Φέρτιλα συχνά αναζητούσε τον αδελφό της, τον δυνατό και γαλήνιο Γιορντ, που τη συνόδευε στα χωράφια, κουβαλώντας βράχους για να φτιάξουν αναβαθμίδες και σκάβοντας με τα τεράστια χέρια του τη γη για να την οργώσει και να ανοίξει αυλάκια για σπορά.

Η σχέση τους, αρχικά αδελφική, γρήγορα μετατράπηκε σε κάτι πιο βαθύ. Ο δεσμός τους ήταν τέτοιος που η ίδια η φύση έμοιαζε να ανθίζει κάθε φορά που βρίσκονταν μαζί. Δεν άργησαν να γίνουν εραστές και σύντομα η Φέρτιλα γέννησε δύο παιδιά: την Κάρλεκ και τον Ντρούνκνα.

Μαζί ζούσανε μες στην ευτυχία. Κι αυτό επηρέαζε τον κόσμο των θνητών. Τα χωράφια ήταν εύφορα, οι καρποί πιο νόστιμοι και η φύση πιο γενναιόδωρη.

Όμως, η ειρήνη δεν κράτησε για πολύ. Όταν η Νάιρα εξασθένησε και ο Άζριμ άρχισε να σαλεύει, σεισμοί και χάσματα ταρακούνησαν τη Μόντεργιορντ. Ο Γιορντ, γνωρίζοντας πως ήταν ο μόνος αρκετά ισχυρός, προσφέρθηκε να γίνει ο αιώνιος φύλακας του Πατροκτόνου. Η απόφασή του βύθισε την Φέρτιλα στη δυστυχία. Έχασε όχι μόνο τον άνδρα της, αλλά και την ίδια την πηγή της χαράς και της δημιουργικότητάς της.

Όπως η ευτυχία της τόσο καιρό, έτσι και η θλίψη της απλώθηκε στον κόσμο. Όσο εκείνη μαράζωνε, μαράζωνε μαζί της και η γη. Οι καρποί σάπισαν, τα σπαρτά ξεράθηκαν, τα χωράφια έγιναν πέτρινα. Για χρόνια, οι θνητοί υπέφεραν. Ήταν η χειρότερη περίοδος που γνώρισε ποτέ η γεωργία στη Μόντεργιορντ.

Η Μορ, που έβλεπε την αγαπημένη της κόρη να θρηνεί αδιάκοπα για τον άνδρα της, δεν άντεξε άλλο. Αποφάσισε να τη βοηθήσει και της πρότεινε μια λύση. Της είπε τον μισό χρόνο να μένει στη Ντράγκσαρ, δίπλα στην οικογένεια της, και τον άλλον μισό να πηγαίνει στον Γιορντ, να του κρατά συντροφιά στα έγκατα της γης, όπου έστεκε σαν αιώνιος, πέτρινος φύλακας.

Η ιδέα αυτή ενθουσίασε τη Φέρτιλα κι έτσι ο χρόνος χωρίστηκε σε δύο εποχές. Στην πρώτη, η Φέρτιλα βρισκόταν στον κόσμο, καλλιεργούσε τη γη, και τα χωράφια γίνονταν εύφορα, γεμάτα ζωή και καρπούς. Στη δεύτερη, πήγαινε στον άνδρα της, και τότε η γη μαράζωνε, μένοντας άγονη, σαν να θρηνούσε μαζί με εκείνη.

Οι θνητοί έμαθαν να ζουν με αυτόν τον ρυθμό. Έσπερναν και θέριζαν τον καιρό της παρουσίας της Θεάς, ενώ έκαναν υπομονή, υπομένοντας το κρύο και την ακαρπία τον καιρό της απουσίας της. Ο χρόνος που περνούσε κοντά στον Γιορντ φαινόταν γι’ αυτήν σαν μια ανάσα, μια στιγμή. Μα για τον κόσμο, ήταν αρκετός ώστε να φέρνει πείνα και δυσκολίες. Κι όμως, όλοι ήξεραν πως όταν η Θεά θα επέστρεφε, η γη θα ξαναγέμιζε καρπούς κι η ελπίδα θα επέστρεφε μαζί της.

Η ίδια η Φέρτιλα αποδέχθηκε το πεπρωμένο της με χαρά. Αν και μοιραζόταν ανάμεσα στον κόσμο και στον άνδρα της, είχε ξανά λόγο να χαμογελά. Η θλίψη δεν εξαφανίστηκε ποτέ, μα τη γέμισε δύναμη. Τη δύναμη της αναγέννησης.

Η Φέρτιλα παρουσιάζεται ως ένας μεγάλος πράσινος δράκος, που περιπλανιέται σε βουνά και φαράγγια, ψάχνοντας διαρκώς τον άνδρα της. Όπου περνά, φυτρώνουν αγριολούλουδα και τα χωράφια πρασινίζουν. Όμως πίσω της αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας, σαν τον άνεμο που μαστιγώνει τα ξερά σπαρτά.

Αποκαλείται Θεά της Γονιμότητας και Αρχόντισσα των Αγρών.

Δόγμα

Οι ακόλουθοί της τιμούν την εργασία και τον μόχθο της γεωργίας. Δεν πιστεύουν σε εύκολα πλούτη, αλλά στην ανταμοιβή του ιδρώτα. Ό,τι η γη χαρίζει, το δίνει σε αντάλλαγμα της προσπάθειας και της αγάπης τους.

Ιεροί και Ναοί

Οι κληρικοί της φορούν μαύρους χιτώνες, στολισμένους με πράσινο και χρυσό διάκοσμο, για να θυμίζουν το σκοτάδι της γης που κρύβει μέσα του θαμμένο τον σπόρο και το φως που τον ζωντανεύει. Οι ναοί τους είναι ξύλινοι, περιτριγυρισμένοι από χωράφια που οι ίδιοι καλλιεργούν μαζί με άπορους και πεινασμένους. Οι καρποί που βγάζουν δεν θεωρούνται ποτέ δικοί τους, αλλά δώρα της Θεάς προς όλους.

Κάθε χρόνο, οι πιστοί της γιορτάζουν την επιστροφή της με μεγάλες σπορές, μουσικές και χορούς στα χωράφια, τιμώντας την αναγέννηση της γης. Και όταν έρθει ο καιρός να φύγει ξανά στον άνδρα της, ντύνονται με μαύρα ρούχα και νηστεύουν, θυμίζοντας στον εαυτό τους πως η ευφορία δεν κρατά για πάντα. Τίποτα δεν είναι μόνιμο, αλλά όλα κάνουν τον κύκλο τους, όπως οι εποχές..

Αφήνουμε πίσω μας την Δρακοθεά της Γονιμότητας, τη Φέρτιλα, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε τον Παιδοκτόνο, τον Γιόρντσκαλβ…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.