Πίνοντας καφέ με τον Άλαντορ Σίλντιμορ

Ο Fantasy Wanderer πίνει καφέ και συζητά με ήρωες της λογοτεχνίας του φανταστικού

Γράφει ο Βασίλης Κρουστάλης σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Λειβαδιώτη και Χρήστο Κεσκίνη

Ο Χρήστος Κεσκίνης καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα μπροστά από το γραφείο του Fantasy Wanderer, όπου συνήθιζε κάθε πρωί να πίνει τον καφέ του. Ο Περιπλανητής ήταν απασχολημένος, βυθισμένος σε χαρτιά και σημειώσεις κι έτσι ο Χρήστος αποφάσισε να συνεχίσει το βιβλίο που διάβαζε εκείνες τις μέρες, με τίτλο ¨Η οργή του δαίμονα¨. Ήταν το τρίτο μέρος της σειράς επικής λογοτεχνίας ¨Ιστορίες του Καγάντο¨. Του είχαν απομείνει ελάχιστες σελίδες πριν το ολοκληρώσει.
Ξαφνικά, μπροστά στα μάτια τους άνοιξε μια μεγάλη γαλάζια πύλη. Από μέσα της πέρασε ένας ψηλός άνδρας με μακριά καστανά μαλλιά και μακριά αλλά περιποιημένα μούσια. Η πύλη έκλεισε πίσω του. Ο άνδρας φορούσε ένα φαρδύ καφέ πουκάμισο γεμάτο με τσέπες, ένα μαύρο παντελόνι με πολλά μικρά τσεπάκια και μαύρες γυαλιστερές μπότες. Ο Χρήστος τα ‘χασε.
«Τί στο καλό; Ποιος είσαι εσύ;» ρώτησε τον νεοφερμένο ενώ σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, βλέποντας και τον Fantasy Wanderer να κάνει το ίδιο.
«Άλαντορ Σίλντιμορ ονομάζομαι. Εσείς;»
«Χρήστος Κεσκίνης» απάντησε ο νεαρός συγγραφέας, μην πιστεύοντας τι του συνέβαινε.
«Αλέξανδρος Λειβαδιώτης» ψέλλισε ο Περιπλανητής, ανήμπορος να πάρει τα μάτια του από τον νέο τους αλλόκοσμο επισκέπτη.
«Χάρηκα» τους απάντησε ο ψιλόλιγνος μάγος και τους έσφιξε τα χέρια με δυνατές χειραψίες. Μόνο τότε οι νεαροί συγγραφείς πίστεψαν πως αυτό που βίωναν ήταν πραγματικότητα και όχι ένα τρελό όνειρο.
«Μου θυμίζεις τον Λόκο Χάμερ, έναν φίλο μου. Αν και είσαι πολύ ψηλότερός του. Να κάτσω;» είπε προς τον Χρήστο.
«Παρακαλώ» του πρότεινε την πολυθρόνα του κι εκείνος έφερε και έκατσε σε μια αναδιπλούμενη καρέκλα δίπλα του.
«Πως γίνεται να βρίσκεσαι εδώ;» ρώτησε ο Fantasy Wanderer, κοιτώντας καχύποπτα τον Άλαντορ. Στο κάτω κάτω δεν είχαν περάσει πολλές μέρες από τον περιπετειώδη καφέ του με τον Όλαφ στο σπίτι του και οι μνήμες εκείνης της συνάντησης ήταν ακόμα νωπές.
«Τον τελευταίο καιρό υπάρχει τεράστια αναταραχή μεταξύ των διαστάσεων. Το γνωρίζω γιατί είμαι μάγος. Διάφορα άτομα ταξιδεύουν από τον έναν κόσμο στον άλλο. Αλήθεια, πως ονομάζεται αυτός ο κόσμος;» ρώτησε ο Άλαντορ παρατηρώντας με προσοχή το δωμάτιο γύρω του.
«Γη και συγκεκριμένα είσαι στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη που βρίσκεται στην Ελλάδα» είπε ο Αλέξανδρος. «Αυτό εδώ είναι το κατάστημά μου και όπως φαίνεται σε έφερε, άθελά του εδώ ο Χρήστος» συνέχισε και αγριοκοίταξε τον φίλο του. Εκείνος, συνειδητοποιώντας τελικά τι είχε συμβεί, χαμογέλασε και είπε προς τον καλεσμένο του.
«Μεγάλε μάγε, χαίρομαι που είσαι εδώ, έστω και για λίγο. Πες μου δύο λόγια για τον κόσμο από τον οποίο μας έρχεσαι».
«Καγάντο ονομάζεται ο κόσμος μου και αποτελείται από δύο τεράστιες ηπείρους. Έχω ταξιδέψει σε αρκετές περιοχές. Από το βρομερό λιμάνι της Χάγιαμντορ στο καταπράσινο νησί Νίμπολα και από την χαώδη πόλη της Θανούρας στο φτωχικό λιμάνι της Σεπέριας. Μπορώ να υπερηφανευτώ πως είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει τόσες διαφορετικές πόλεις».
«Γεννήθηκες με τις τρομερές σου δυνάμεις ή κατάφερες να κατακτήσεις τη γνώση στην πορεία της ζωής σου;» ρώτησε ο Χρήστος, ενώ ο Fantasy Wanderer έφερνε μια κούπα με ζεστό καφέ.
«Κανείς δεν γεννιέται μάγος. Ό,τι έχω καταφέρει έγινε μετά από σκληρή μελέτη και προπόνηση νεαρέ μου. Είμαι ένας από τους ελάχιστους αριστούχους απόφοιτους της Ίλντινσιρ, της σπουδαιότερης σχολής μαγείας του κόσμου μου» του απάντησε με στόμφο. Κοίταξε στιγμιαία την αχνιστή κούπα και ξαναγύρισε προς τον συνομιλητή του, αγνοώντας την.
«Τί σε έκανε να κατακτήσεις αυτή την τόσο τρομερή δύναμη;».
«Όπως προείπα, έχω ταξιδέψει στον Καγάντο για να βρω ξόρκια που θα με κάνουν δυνατότερο. Υπάρχει όμως κάτι που θα με βοηθήσει ακόμα περισσότερο να πετύχω τον στόχο μου. Ένα βιβλίο που ονομάζεται Άλντιμιδ. Μέσα του είναι γραμμένα μαγικά ξόρκια από την Πρώτη Εποχή των μάγων που τώρα πλέον δεν τα ξέρει κανείς. Εάν το αποκτήσω και το μελετήσω τότε σίγουρα θα τα καταφέρω».
«Και τί είναι αυτό;» είπε ο Περιπλανητής ισιώνοντας μερικά βιβλία από τη μεγάλη βιβλιοθήκη του.
«Τι άλλο; Να γίνω ο δυνατότερος μάγος του κόσμου».
«Μέχρι που θα έφτανες για να εκπληρώσεις αυτόν τον στόχο;».
Σε αυτή την ερώτηση του Χρήστου, ο Άλαντορ έπαψε να έχει αυτό το υπεροπτικό ύφος. Ξαφνικά σκυθρώπιασε. Από το μυαλό του πέρασαν όλα όσα είχε κάνει για να φτάσει μέχρι εδώ. Είχε αδικήσει και σκοτώσει πολλούς. Μετά όμως σκέφτηκε εκείνον. Τον Έλντεθριν Θόλνταρ. Τα μάτια του γυάλισαν με μια άγρια λύσσα για εκδίκηση.
«Θα έκανα τα πάντα για να γίνω ο δυνατότερος μάγος του κόσμου. Τα πάντα!» είπε και το δωμάτιο για λίγα δευτερόλεπτα δονήθηκε σαν να έγινε σεισμός. Η φιγούρα του Κόναν πάνω στη βιτρίνα άρχισε να χορεύει και τελευταία στιγμή την γράπωσε ο Χρήστος πριν πέσει, ενώ ο Fantasy Wanderer αγκάλιασε τη βιβλιοθήκη προσπαθώντας, όχι με τόσο μεγάλη επιτυχία, να κρατήσει στη θέση τους όσα περισσότερα βιβλία γινόταν.
«Πριν αφήσεις την οργή σου να μας κάψει με μία σου κίνηση, αναρωτήσου… αξίζει η αντιζηλία σου με τους άλλους μάγους τόσες αθώες ψυχές;» φώναξε ο Χρήστος για να ακουστεί η φωνή του πάνω από τη βοή και τον εκνευριστικό συναγερμό μιας μοτοσυκλέτας από έξω, θέλοντας να τον ηρεμήσει.
Ο Άλαντορ στο άκουσμα της τελευταίας φράσης συγκλονίστηκε. Το επεξεργάστηκε μέσα του και σταδιακά ηρέμησε. Ο βόμβος έπαψε ακαριαία. Τα πάντα σταμάτησαν να δονούνται. Ο Fantasy Wanderer έμενε απελπισμένος να κοιτά τα βιβλία, που τακτοποιούσε στιγμές πριν, σκορπισμένα στο πάτωμα.
Ο Χρήστος, αν και ταραγμένος, σκέφτηκε να ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα.
«Χωράει ο έρωτας στην καθημερινότητα ενός σπουδαίου μάγου;» τον ρώτησε κι ας μην πήρε απάντηση στην προηγούμενη ερώτησή του.
Ο Άλαντορ σκυθρώπιασε. Δεν περίμενε να τον ρωτήσει κάτι τέτοιο.
«Αν είσαι νέος και απερίσκεπτος μπορεί να ερωτευτείς. Όταν έχεις κάποιον σοβαρό στόχο όμως, καλό είναι να μην χάνεις τον χρόνο σου με τέτοια άσκοπα πράγματα».
Ο Χρήστος κατάλαβε πως αυτό το κομμάτι τον στεναχωρούσε.
«Τελικά οι Κακές Φυλές ευθύνονται για τα δεινά του κόσμου ή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα κομμάτι του Ικζού;» αναρωτήθηκε, αφήνοντας τον Κόναν με προσοχή στη θέση του.
«Δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτός ο Ικζού που λες. Πάντως πιστεύω ακράδαντα πως ανεξαρτήτως φυλής, ο καθένας καθορίζει την μοίρα μόνος του. Μέσα στο κάθε άτομο κρύβεται και το καλό και το κακό».
Ο Χρήστος γέλασε με τον εαυτό του. Αφού δεν έχει πάρει ακόμα το Άλντιμιδ, πώς να γνωρίζει για τον Ικζού, τον τρίμετρο δαίμονα στρατηλάτη που θα ενώσει όλες τις Κακές Φυλές σε έναν στρατό για να κατακτήσει τον Καγάντο; Τότε του ήρθε στο μυαλό ακόμα μια παιχνιδιάρικη ερώτηση.
«Αλήθεια πώς σου φαίνεται ο χρονικογράφος σου, Βασίλης Κρουστάλης; Μίλησέ μας λίγο για εκείνον. Γνωρίζεις αν ετοιμάζει κάτι καινούργιο;»
«Υπάρχει κάποιος ιστορικός που γράφει για εμένα; Θεωρώ πως δεν έχω κάνει κάτι σπουδαίο. Ομολογώ πως δεν τον γνωρίζω» είπε με ειλικρίνεια ο Άλαντορ.
«Είναι αυτός εδώ» είπε ο Χρήστος και του έδειξε την φωτογραφία του Βασίλη Κρουστάλη που υπήρχε στο εσωτερικό ¨αυτάκι¨ του βιβλίου ¨Η οργή του δαίμονα¨.
«Χμ… Από την όψη του μου φαίνετε αρκετά μαλθακός. Δεν μοιάζει για έξυπνο άτομο. Δηλαδή σε αυτό το βιβλίο γράφει για την ζωή μου; Μπορώ να το δω;» ρώτησε με περιέργεια ο μάγος και άπλωσε το χέρι του.
“Ο Υπέρμαχος των Λησμονημένων Θεών” ξαναβρέθηκε με κρότο στο πάτωμα, γλιστρώντας από τα χέρια του Αλέξανδρου, ο οποίος προσπαθούσε να τακτοποιήσει τον χαμό που επικρατούσε στο μαγαζί. Γύρισε και κοίταξε έντρομος τον Χρήστο, που είχε χλομιάσει. Αν ο χαρακτήρας διάβαζε το τέλος της ιστορίας και μάθαινε πως εξελίσσετε η μονομαχία του με τον μεγαλύτερο εχθρό του, ίσως να άλλαζαν πολλά πράγματα.
«Θεωρώ πως δεν πρέπει να το διαβάσεις» πρότεινε ο Fantasy Wanderer. «Ίσως επηρεαστείς αρνητικά…».
«Γιατί; Δεν γράφει καλά πράγματα για εμένα εκεί μέσα;» τον διέκοψε απότομα ο μάγος.
«Να σε ρωτήσω κάτι πιο σημαντικό», προσπάθησε να αλλάξει θέμα ο Χρήστος, κρύβοντας το βιβλίο πίσω από την πλάτη του. «Στον Μεγάλο Τελικό που έγινε στην Αρένα του Fantasy Wanderer, έκλεψες την παράσταση και συγκέντρωσες πολλά βλέμματα πάνω σου… Θεωρείς κάτι τέτοιο επικίνδυνο; Μίλησέ μας για την εμπειρία σου».
«Τι να σου πω φίλε μου. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Βρέθηκα σε ένα άγνωστο μέρος που υπήρχαν δεκάδες δυνατοί πολεμιστές. Εγώ καθόμουν στις εξέδρες και παρακολουθούσα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, κατείχα τεράστιες δυνάμεις. Είπα να αναστήσω κάποιους πολεμιστές, έτσι για την πλάκα μου. Από τότε νοιώθω πως με παρακολουθούν παράξενες οντότητες…»
Ίσως είναι παραπάνω αναγνώστες, σκέφτηκε από μέσα του ο Χρήστος.
«Γνωρίζεις ήρωες από άλλους κόσμους που σε εντυπωσίασαν οι πράξεις τους;» ρώτησε ο Περιπλανητής σηκώνοντας από το πάτωμα το τελευταίο βιβλίο του Γητευτή “Ο Πύργος του Χελιδονιού”.
«Στην αρένα του Fantasy Wanderer είδα τον Κόναν τον βάρβαρο και τον Ντριτζτ Ντο Έρντεν. Θα ήθελα να μάθω τα κατορθώματά τους».
«Μια υποθετική ερώτηση» είπε ο Χρήστος. «Υπάρχουν ανείπωτες περιπέτειές σου, που θα μας τις διηγηθεί ο χρονικογράφος σου στο μέλλον;».
Ο Άλαντορ Σίλντιμορ γέλασε με εκείνο το παιχνιδιάρικο λοξό χαμόγελο που έχει όταν γνωρίζει κάτι που δεν ξέρουν άλλοι. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και άνοιξε με ευκολία μια πύλη.
«Ποιος ξέρει; Εις το επανειδίν φίλοι μου» είπε και πέρασε ξανά στον κόσμο του, ενώ η πύλη εξαφανίστηκε αμέσως, ρίχνοντας ένα ράφι με επιτραπέζια.
Οι δύο συγγραφείς είχαν μείνει ξανά μόνοι τους, με τον Fantasy Wanderer να κάθεται απελπισμένος στο πάτωμα, ενώ ο Χρήστος σκεπτόταν τα τελευταία λόγια του Άλαντορ. Τί να εννοούσε; Μήπως ο πανούργος μάγος γνώριζε τα πάντα και απλά έπαιζε μαζί τους;
«Νομίζω ότι μας χρειάζεται από μια παγωμένη μπύρα» είπε και βλέποντας το καταφατικό κούνημα του κεφαλιού του Περιπλανητή, κατευθύνθηκε προς το ψυγείο στο εργαστήριο.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Άλαντορ Σίλντιμορ αποκτήστε ένα από τα βιβλία της σειράς επικής λογοτεχνίας ¨Ιστορίες του Καγάντο¨ του συγγραφέα Βασίλη Κρουστάλη.