Πίνοντας καφέ με τους Έρεν και Ιλέιν

Ο Fantasy Wanderer πίνει καφέ και συζητά με ήρωες της λογοτεχνίας του φανταστικού

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πάτρας σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Λειβαδιώτη και Χρήστο Κεσκίνη

Ο άνεμος φύσαγε τόσο έντονα που έκανε τα αρχαία δέντρα του δάσους να τρίζουν δυνατά. Ο Έρεν πάσχιζε να σταθεί όρθιος ανάμεσα στους κορμούς και στις ρίζες που μπλέκονταν άναρχα μπροστά του. Η Ιλέιν προπορευόταν ελαφρά, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια να προσανατολιστεί μέσα στο μεγαλύτερο δάσος του κόσμου. Είχαν χωριστεί από τους συντρόφους τους. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα έμοιαζε να τους είχε καταπιεί ολόκληρους, στερώντας κάθε λογική διαφυγής. Προχωρούσαν προς το άγνωστο μην έχοντας άλλη επιλογή, όπως πολλές φορές η μοίρα προστάζει.

Ξαφνικά, ο  Έρεν το ένιωσε ξανά. Αυτός ο αναπάντεχος οξύς πόνος που έσφιγγε τον καρπό και την καρδιά του, επέστρεψε. Πλέον γνώριζε τι ήταν. Το Αιθέριον, αυτό το βραχιόλι από μπλεγμένους νημάτινους κόμπους και πολύτιμα πετράδια, ήθελε να του δείξει κάτι. Τι όμως; Κοίταξε γύρω του και το τοπίο παρέμενε αναλλοίωτο. Γρήγορα κάρφωσε το βλέμμα του στην Ιλέιν η οποία είχε σταματήσει την πορεία της και έμοιαζε εμφανώς ταραγμένη. Το ένιωσε και αυτή, σκέφτηκε ο Έρεν.

«Τι έγινε; Έρεν, όλα καλά;» φώναξε προς το μέρος του, καθώς ο άνεμος δυνάμωσε απότομα, μπαίνοντας ανάμεσά τους σαν ένα αόρατο πέπλο αμέτρητης ισχύος.

Ο  Έρεν προσπάθησε να της απαντήσει, αλλά οι φωνές του δεν την έφταναν. Ο πόνος επέστρεψε, αυτή τη φορά οξύτερος και ανελέητος. Έπρεπε να αντέξει και να μην αφεθεί στις βουλές του Αιθέριον. Όχι εκείνη τη στιγμή. Αγκομαχώντας, κατέβαλε τεράστια προσπάθεια να διατηρήσει την ψυχραιμία του, μα μια δυνατή ριπή ανέμου τον πέταξε κάτω και ένιωσε ανήμπορος απέναντι στις δυνάμεις της φύσης και της μαγείας. Κι εκεί που οι αισθήσεις του τον εγκατέλειπαν, το δικό της χέρι τον τράβηξε.

Το Αιθέριον της Ιλέιν μπλέχτηκε με το δικό του και όλα σταμάτησαν. Το δάσος εξαφανίστηκε και η κτηνωδία του ανέμου χάθηκε. Βρέθηκαν μπροστά από ένα άγνωστο κτήριο διαφορετικό από αυτά που είχαν συνηθίσει στην Ιόλια. Η γυάλινη πόρτα του μυστηριώδους αυτού μέρους άνοιξε και ένας ευχάριστος άνδρας με χαρακτηριστικό καπέλο τους υποδέχθηκε.

«Όπα, σας ξέρω εσάς! Εσύ δεν είσαι ο Έρεν; Και φαντάζομαι εσύ η Ιλέιν» είπε ο άνδρας που καθόταν στην πολυθρόνα και δεν τον είχαν αντιληφθεί μέχρι τότε. «Να από εδώ σας αναγνώρισα» είπε και έδειξε το βιβλίο που διάβαζε μέχρι πρότινος. Έναν όμορφο τόμο με τον τίτλο “Αιθέριον: Η Αιώνια Φωτιά”. «Πώς ήρθατε στον κόσμο μας;».

«Στον κόσμο σας;» αποκρίθηκε η Ιλέιν κοιτάζοντας τον Έρεν απορημένη.

«Ώστε δεν είμαστε πλέον στην Ιόλια…» είπε ξαφνιασμένος ο Έρεν λαμβάνοντας παράλληλα ένα αυστηρό βλέμμα από την Ιλέιν. «…τί είναι εδώ;»

«Εδώ είναι ο οίκος του Fantasy Wanderer, το κατάστημά μου» απάντησε ο άνδρας με το καπέλο. «Από ότι έχουμε καταλάβει από τις τελευταίες εβδομάδες είναι το σταυροδρόμι των φανταστικών κόσμων. Τώρα καταλαβαίνω τον μαστρο-Γκίμλι τί εννοούσε όταν έλεγε ότι κάτι παίζει με τα θεμέλια» μονολόγησε. «Αλλά που είναι οι τρόποι μας; Δε συστηθήκαμε» είπε κι έβγαλε το καπέλο. «Ονομάζομαι Αλέξανδρος Λειβαδιώτης κι από εδώ ο καλός μου φίλος Χρήστος Κεσκίνης».

«Χάρηκα» αποκρίθηκε ο Χρήστος και συνέχισε δείχνοντας τις αναδιπλούμενες καρέκλες που ήταν ήδη στημένες. «Καθίστε! Να κεράσουμε ένα καφεδάκι;»

«Δεν θα έλεγα όχι σε ένα κέρασμα, αν και δεν ξέρω τι είναι αυτός ο καφές» απάντησε ο Έρεν που ένιωθε μια πραγματική ζεστασιά από τον χώρο που ήταν γεμάτος με βιβλία κάθε λογής.

«Είναι ένα πολύ δημοφιλές ρόφημα του κόσμου μας, που θα σας γεμίσει ενέργεια. Πάω να το ετοιμάσω» είπε ο Αλέξανδρος και άνοιξε την ξύλινη πόρτα που οδηγεί στο εργαστήριο.

«Διάβασα κάποια πράγματα για τον κόσμο σας, αλλά πείτε μας κι εσείς. Με την αρρώστια όλα καλά;» ρώτησε ο Χρήστος, μόλις έκατσε κι εκείνος στην πολυθρόνα του.

«Δεν θα τα έλεγε κανείς όλα καλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Καθώς φαίνεται ότι ξέρεις πολύ περισσότερα για εμάς απ΄ ότι εμείς για σένα, πιστεύω θα γνωρίζεις για όλη τη μάχη της Αυτοκρατορίας με την Επανάσταση. Η Ιόλια πονάει μα ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν στην αλλαγή» είπε αποφασιστικά η Ιλέιν.

«Γιατί κάποιος να υποστηρίξει την Επανάσταση κι όχι την Αυτοκρατορία;» ρώτησε ο Αλέξανδρος, καθώς έβγαινε από το εργαστήριο με δύο κούπες αχνιστό καφέ, τις οποίες κόντεψε να χύσει μόλις το άγριο βλέμμα της Ιλέιν καρφώθηκε πάνω του. «Όπα, όπα, μην αρπάζεστε! Μια ερώτηση κάναμε».

«Φαντάσου, Fantasy Wanderer, να ζεις σε έναν κόσμο που άλλοι αποφασίζουν για σένα. Σε έναν κόσμο που ο ισχυρός διαφεντεύει το μέλλον του αδύναμου και που η εξουσία διαφθείρει ακόμα και αυτούς που έχουν ελάχιστη από δαύτη. Σε έναν κόσμο αδικίας, θανάτου και σήψης, τι θα έκανες εσύ;» απάντησε κατηγορηματικά η Ιλέιν σφίγγοντας ενστικτωδώς τη λαβή του ξίφους της.

«Ναι, αλλά πόσες θυσίες απαιτεί ο σκοπός της επανάστασης; Αξίζει;» πήρε τη σκυτάλη ο Χρήστος, ενώ ο Αλέξανδρος ακουμπούσε τις κούπες στο γραφείο, στραβοκαταπίνοντας νευρικά.

«Όλοι οι αγώνες απαιτούν θυσίες και, πίστεψέ με καλέ μου φίλε μου, η σκέψη αυτή με ακολουθεί κάθε βράδυ, ακόμα και στους εφιάλτες μου», είπε λυπημένα ο Έρεν. «Όμως, αν δεν συνεχίσουμε τίποτα δεν θα έχει σημασία. Για όσους χάθηκαν η ζωή τελείωσε. Μόνο γι’ αυτούς που συνεχίζουν να ελπίζουν έχει αξία αυτή η μάχη, γιατί ίσως κάποτε να έρθει η σωτηρία», πρόσθεσε πίνοντας μια μεγάλη γουλιά καφέ.

«Οι κινήσεις και το παρουσιαστικό σου δείχνουν ότι είσαι πολεμίστρια, σε αντίθεση με τον Έρεν. Είσαι η σωματοφύλακάς του;» ρώτησε ο Fantasy Wanderer αφού είχε απομακρυνθεί αρκετά και καθόταν στην καρέκλα του.

«Τον προστατεύω, τον εκπαιδεύω και ελπίζω πως κάποια μέρα η μαγεία του ίσως μας σώσει όλους. Εκτός αν αρχίσουμε να ταξιδεύουμε από κόσμο σε κόσμο λόγω αυτών», είπε δείχνοντας ενοχλημένη προς τα βραχιόλια που ξεκουράζονταν στους καρπούς τους.

«Τί είναι αυτά στα χέρια σας;» είπε ο Χρήστος προβληματισμένος. «Ακόμη κι εμείς που δε γνωρίζουμε πολλά από μαγεία, αισθανθήκαμε κάτι έντονο…».

«Μαγεία πέρα από κάθε προηγούμενο, ένα μεγάλο μυστήριο, ίσως και η λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Δεν ξέρω ακόμα, αλλά αυτά μας έφεραν εδώ, όπως και στο παρελθόν έχουν κάνει… πολλά. Αιθέριον, λέγονται και ήρθαν ξαφνικά στο διάβα μας. Ακόμα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την πραγματική τους υπόσταση…»

«Προσπαθείς να ανακαλύψεις εννοείς» η Ιλέιν έκοψε τον συμπολεμιστή της πάνω που είχε αρχίσει να ενθουσιάζεται με την εξιστόρηση των μυστηρίων των Αιθέριον.

«Άρα, υπάρχει μαγεία στον κόσμο σας» διαπίστωσε ο Fantasy Wanderer.

«Η μαγεία στην Ιόλια εμφανίστηκε ξανά μετά από αιώνες και αυτό έγινε μόλις πριν είκοσι περίπου χρόνια. Ο κόσμος μας άλλαξε πολύ μετά την επανεμφάνισή της και όχι για καλό. Η αρρώστια, η Πληγή, είναι και αυτή ένα από τα επακόλουθά της. Δίχασε τα πρώην βασίλεια και για κάποιους έκανε την Αυτοκρατορία πανίσχυρη. Αν θες τη γνώμη μου, η μαγεία είναι ένα όπλο και ένα δώρο. Ο άνθρωπος επιλέγει πως θα τη χρησιμοποιήσει, όπως κάθε μεγάλη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» δήλωσε ο Έρεν.

«Από όσο διαβάσαμε ψάχνετε το ελιξίριο της ζωής» είπε ο Χρήστος χαμογελώντας πονηρά. «Είστε έτοιμοι για τη δύναμη που αυτό προσφέρει στον κάτοχό του;»

«Θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν θα φέρει δύναμη, αλλά σωτηρία. Και, πίστεψέ με, κρίνονται πολλά από αυτό το άπιαστο θαύμα» απάντησε η Ιλέιν η οποία έδειχνε και αυτή πλέον πιο ανάλαφρη και λιγότερο επιφυλακτική μέσα στο άγνωστο αυτό περιβάλλον.
«Εδώ και αιώνες τα ξωτικά είναι εξαφανισμένα. Γιατί λέτε ότι κρύβονται;» ρώτησε ο Fantasy Wanderer, φανερά πιο ήρεμος κι εκείνος πλέον.

«Ίσως να μην άντεξαν αυτό που κατάντησε η Ιόλια» συμπλήρωσε η νεαρή.

«Πώς γνωρίζει ο χρονικογράφος σας, Κωνσταντίνος Πάτρας, τόσες λεπτομέρειες για εσάς και τον κόσμο σας; Τον έχετε γνωρίσει από κοντά;» ρώτησε ο Χρήστος, ενώ το πονηρό χαμόγελο συνέχιζε να κοσμεί τα χείλη του.

«Μέσα στο άπειρο χάος της ύπαρξης όλα είναι πιθανά. Αυτό το γνωρίζει καλά όποιος ασχολείται με τη μαγεία και τις δυνάμεις που χτίζουν την πραγματικότητα. Ίσως, κάπου να έχουμε συναντηθεί και να πίνουμε μαζί έναν καφέ, όπως κάνουμε τώρα μαζί σας. Ούτε αυτό το φανταζόμουν ποτέ, αλλά να που συμβαίνει» απάντησε ενθουσιασμένος με την προοπτική ο Έρεν.

«Αν τον συναντήσετε, θα του πείτε όλη την ιστορία σας;» ρώτησε  ο Αλέξανδρος, πίνοντας από τη σκαλιστή του κούπα.

«Αν αυτό ήταν ποτέ εφικτό, τότε φαντάζομαι πως αυτός θα την ήξερε καλύτερα και από εμάς τους ίδιους. Όπως και να ‘χει δεν θα ήθελα να γίνει το αντίθετο, γιατί δεν πιστεύω πως η ιστορία μας δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Εμείς και οι επιλογές μας καθορίζουν το μέλλον και αν αυτό θα είναι λαμπρό ή χαραγμένο στο σκοτάδι, θα το κρίνουν οι πράξεις μας και μόνο αυτές» πετάχτηκε η Ιλέιν προλαβαίνοντας τον Έρεν.

«Όπως βλέπετε, στις σελίδες αυτών των βιβλίων» είπε ο Χρήστος δείχνοντας τη μεγάλη βιβλιοθήκη του Fantasy Wanderer «έχουν καταγραφεί οι περιπέτειες χιλιάδων ηρώων από ξένους κόσμους. Γνωρίζετε κανέναν; Θα μας προτείνατε κανένα βιβλίο τους;

«Δεν έχουμε πολλά βιβλία στην Ιόλια…» είπε ο Έρεν, «…μα αυτός είναι ένας πραγματικός θησαυρός. Δεν μπορώ να προτείνω κάποιο βιβλίο από αυτόν τον κόσμο, αλλά σίγουρα εδώ μέσα θα κρύβονται ιστορίες αμέτρητης αξίας», συνέχισε εκστασιασμένος και πήρε στα χέρια του ένα βιβλίο που από την πρώτη στιγμή το βλέμμα του καρφώθηκε σε αυτό. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών ε; Ενδιαφέρον!

«Πρέπει να φύγουμε, όμως» διέκοψε το νοητό ταξίδι στη Μέση Γη του Έρεν, η Ιλέιν.

«Χαρήκαμε που μας επισκεφθήκατε και αν βρείτε το ελιξίριο, θα θέλαμε καμιά σταγονίτσα…» είπε χαμογελώντας ο Αλέξανδρος και σηκώθηκε από τη θέση του.

«Εις το επανιδείν», είπε η Ιλέιν. «Αυτή ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία…» μα πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση της, τα Αιθέριον ξύπνησαν ξανά. Η ίδια αλληλουχία συναισθημάτων και πόνου που τους έφερε εκεί, με μιας τους πήρε από το ζεστό και φιλόξενο βιβλιοπωλείο. Το δάσος τους αγκάλιασε ξανά και ξύπνησαν ξαπλωμένοι πάνω στις ρίζες ενός πελώριου δέντρου.

«Όνειρο ήταν αυτό σωστά;» πετάχτηκε πρώτη η Ιλέιν βοηθώντας τον Έρεν να σηκωθεί.

«Μάλλον, αλλά είναι μερικές φορές που θες αυτά τα όνειρα να είναι αληθινά…» απάντησε αυτός, «…καφές και βιβλία, κοίτα να δεις!».

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Έρεν και την Ιλέιν αποκτήστε το βιβλίο επικής λογοτεχνίας “Αιθέριον: Η Αιώνια Φωτιά” του συγγραφέα Κωνσταντίνου Πάτρα.