Πίνοντας καφέ με τον Έλιοτ

Ο Fantasy Wanderer πίνει καφέ και συζητά με ήρωες της λογοτεχνίας του φανταστικού

Γράφει o Γρηγόρης Κονταξής σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Λειβαδιώτη και Χρήστο Κεσκίνη

Ο Έλιοτ ανοίγει βιαστικά την βαριά, ξύλινη πόρτα, καθώς έπρεπε να είναι στην αίθουσα του θρόνου και είχε καθυστερήσει. Προς μεγάλη του έκπληξη, όμως, αντικρύζει έναν περίεργο χώρο γεμάτο βιβλία.

Μάλλον κάπου έστριψα λάθος σκέφτεται και γυρνά να φύγει, αλλά μία φωνή τον σταματά.

«Όχι δεν έκανες λάθος. Ήρθες στο σωστό μέρος. Κάθισε έχεις χρόνο».

Δύο μαυροντυμένοι άντρες κάθονταν σε ένα ξύλινο τραπέζι γεμάτο με περγαμηνές και πάπυρους στην επιφάνεια του. Τους πλησιάζει διστακτικά και ο ένας από τους δυο του κάνει ένα νεύμα να κάτσει σε μια καρέκλα απέναντι τους.

«Καλώς ήρθες, περιπλανητή στον Fantasy Wanderer» λέει ο ένας από τους δύο άνδρες. «Το όνομά μου είναι Αλέξανδρος Λειβαδιώτης κι από εδώ είναι ο φίλος μου Χρήστος Κεσκίνης. Θα μοιραστείς μαζί μας το όνομά σου;».

«Γεια σας και καλώς σας βρήκα. Το όνομα μου είναι Έλιοτ Έγκερκολ».

«Χαρήκαμε» απαντά ο Χρήστος. «Κάθισε. Να σου προσφέρουμε ένα καφεδάκι;».

«Ευχαριστώ πολύ, δεν έχω πιει ξανά καφέ, αλλά θα ήθελα να δοκιμάσω».

«Έφτασεεε» λέει χαμογελώντας ο Αλέξανδρος και βγαίνει από την ίδια ξύλινη πόρτα.

«Από πού έρχεσαι; Μίλησέ μας λιγάκι για τον κόσμο σου» τον ρωτά ο Χρήστος, μόλις ο Fantasy Wanderer ακουμπά το παγωμένο ρόφημα στο γραφείο.

«Έρχομαι από το Νάιτντορν, ένα βασίλειο που βρίσκετε σε πόλεμο εδώ και δεκαετίες» λέει και παίρνει τον καφέ στα χέρια του. Πίνει μια καλή γουλιά, απολαμβάνοντας τη γλυκιά του γεύση και συνεχίζει. «Ξέρω γι’ αυτόν τον πόλεμο από όταν ήμουν μικρός γιατί στοίχισε τη ζωή των γονιών μου και τώρα είμαι έτοιμος να πολεμήσω ενάντια στον τύραννο που θέλει να καταστρέψει όλα όσα έχτισαν οι πρόγονοι μου».

«Στο κόσμο σου υπάρχουν ακόμα μαγικά πλάσματα ή μένουν αθέατα από μάτια θνητών, όπως στον δικό μας;» τον ρωτάει ο Αλέξανδρος, κλείνοντάς του το μάτι.

«Υπάρχουν και είναι προικισμένα με μαγεία και σοφία ανώτερη από των ανθρώπων. Υπάρχουν πήγασοι, γοργόνες, έλγουιν, κένταυροι, ξωτικά και γίγαντες. Θα ευχόμουν να είχα τη σοφία των έλγουιν».

«Το παρουσιαστικό σου μαρτυρά ότι είσαι ιππότης» λέει ο Χρήστος, κοιτώντας το από πάνω μέχρι κάτω. «Είμαστε εξοικειωμένοι με τον θεσμό του ιπποτισμού από τον δικό μας μεσαίωνα, αλλά παρά τον όρκο τους υπέρ των αγνών και αδύναμων, πολλοί ιππότες είχαν και σκοτεινή πλευρά. Ισχύει κάτι τέτοιο και στον δικό σου κόσμο;».

«Ναι. Το ιπποτικό αξίωμα πέθανε όταν οι τελευταίοι Βασιλικοί Ιππότες πρόδωσαν το βασιλιά τους. Η βασίλισσα επανέφερε πρόσφατα τον θεσμό των Ιπποτών και ελπίζω να μην ξανά βεβηλωθεί όπως στο παρελθόν».

«Τελικά αρκεί για να κερδίσει το κακό, ο καλός άνθρωπος να μην κάνει τίποτα;» ρωτά υιοθετώντας ένα σοβαρό ύφος ο Αλέξανδρος.

«Δεν είμαι σίγουρος, αλλά πιστεύω πως ναι. Αν οι καλοί άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν τη μάχη ενάντια στο κακό, δεν θα απομείνει τίποτα καλό στον κόσμο».

«Ναι, αλλά τελικά ενδιαφέρει τον απλό άνθρωπο ποιος κάθεται στον θρόνο;» εκφράζει τον προβληματισμό του ο Χρήστος.

«Ναι. Ένας ηγέτης που κυβερνά με τη βία είναι ότι χειρότερο για τους απλούς άνθρωπος. Η δουλεία και η καταπίεση απλώνονται παντού».

«Είναι ο φόβος αρκετός για να σταματήσει έναν ιππότη;». Ο Fantasy Wanderer ανακάθισε στην καρέκλα του, περιμένοντας την απάντηση.

«Πιστεύω πως αν χάσεις τελείως το φόβο σου, θα ρισκάρεις αναίτια τη ζωή σου. Ο φόβος είναι χρήσιμος όσο δεν σε κάνει δειλό».

«Ο δικός σου ο φόβος ποιος είναι;» ρωτά ο Χρήστος, με ένα μειδίαμα να χαράσσεται στα χείλη του.

«Πως θα αποτύχω και θα απογοητεύσω όλους όσους πιστεύουν σε μένα».

«Έχουμε διαβάσει μέρος της ιστορίας σου στα βιβλία της σειράς “Ο Χορός του Φωτός”» λέει ο Αλέξανδρος και σηκώνεται από την αναπαυτική του καρέκλα. Πάει προς τη βιβλιοθήκη και παίρνει τα βιβλία της σειράς. «Γνωρίζεις τον χρονικογράφο σου Γρηγόρη Κονταξή;».

«Όχι! Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. Ελπίζω να λέει αντικειμενικά την ιστορία μου».

«Ανά τους αιώνες οι χρονικογράφοι αποδίδουνε τις περιπέτειες ηρώων στο χαρτί κι όπως βλέπεις εδώ» λέει ο Χρήστος και δείχνει τη μεγάλη βιβλιοθήκη «έχουμε συγκεντρωμένες αρκετές από αυτές. Θέλεις να μας προτείνεις κι εσύ καμία;».

«Δεν ξέρω πολλές ιστορίες. Μια από κείνες που μου είπε ο διδάσκαλος μου όταν ήμουν παιδί ήταν για τον Ιππότη του Φεγγαριού. Αυτός ο άντρας είχε το θάρρος να πάει κόντρα στον ηγεμόνα του, όταν έκρινε πως εκείνος δεν ήθελε το καλό των απλών ανθρώπων. Ακολούθησε την επιλογή του ως το τέλος και έδωσε τη ζωή του για αυτά που πίστευε και τη γυναίκα που αγαπούσε».

«Αν και η χαρά μας που σε γνωρίσαμε κι από κοντά είναι μεγάλη, πρέπει να σε αφήσουμε να φύγεις για να μην περιμένει η βασίλισσα» λέει ο Fantasy Wanderer. «Παρ’ ότι δεν είμαστε ιππότες, θα ήταν τιμή μας να μπορούσαμε να λάβουμε μέρος στο πλευρό σου».

«Θα ήθελα και εγώ να πολεμήσετε στο πλάι μου!». Με τούτα τα λόγια, ο Έλιοτ σηκώθηκε από την καρέκλα του και περπάτησε προς την έξοδο γεμάτος ικανοποίηση. Αυτοί οι άντρες μοιάζουν τίμιοι και τη μέρα της τελικής μάχης θα βρίσκονται στο πλάι μου, σκέφτηκε γεμάτος ικανοποίηση.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Έλιοτ αποκτήστε τη σειρά “Ο Χορός του Φωτός” του συγγραφέα Γρηγόρη Κονταξή.