Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 50: Γκρούνχετ – Καλοσυνάτος Πατέρας

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Πριν από τη Μεγάλη Καταστροφή, ο Γκρούνχετ ήταν γνωστός σχεδόν σε όλη τη Μόντεργιορντ για το θεάρεστο έργο του. Ως κληρικός της Φρέντεν, Δρακοθεάς της Ειρήνης, είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στην περίθαλψη των αδυνάτων, τη θεραπεία των ασθενών και τη συμφιλίωση. Δεν υπήρχε χωριό ή πόλη όπου να μην είχαν ακουστεί διηγήσεις για ακλόνητο λόγο του και για τον τρόπο που στεκόταν σαν πατέρας δίπλα στον καθένα που υπέφερε.

Όποτε έβλεπαν την ασπρισμένη του γενειάδα και το ήρεμο χαμόγελό του, οι άνθρωποι ένιωθαν ασφαλείς. Τον φώναζαν Πατέρα Γκρούνχετ κι εκείνος τους φρόντιζε σαν παιδιά του, με απέραντη αγάπη.

Όταν άρχισε η Μεγάλη Καταστροφή και οι στρατοί των δαιμόνων και των διεφθαρμένων ορδών προέλαυναν προς το Νότο, ο Γκρούνχετ ακολούθησε τα στρατεύματα της Δρακοθεάς του. Δεν ήταν γεννημένος πολεμιστής. Γνώριζε, όμως, πως έπρεπε να υψώσει τη σφύρα του, όχι διψασμένος για αίμα, αλλά για να υπερασπιστεί όσους δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Κι έτσι στη μάχη, τίποτα από την πραότητα του δεν χάθηκε.

Παρότι αναγκάστηκε να σκοτώσει πολλούς εχθρούς για να προστατέψει τους συμμάχους του, η καρδιά του δεν λέρωσε με μίσος. Για κάθε εχθρό που έπεφτε από το χέρι του, υπήρχαν δέκα σύμμαχοι που θεραπεύονταν από το άγγιγμα του. Και όταν η θεϊκή δύναμη εξαντλούταν, συνέχιζε μόνο με βότανα, κομμάτια υφάσματος και προσευχές, απαλύνοντας το μαρτύριο των ετοιμοθάνατων.

Μα τότε συνέβη. Η Φρέντεν, όπως και όλοι οι Δρακοθεοί, έχασε τη δύναμή της, υποχωρώντας στο αυξανόμενο σκοτάδι που έπνιγε τη Μόντεργιορντ. Ο Γκρούνχετ, που όλη του η ζωή την πέρασε κάτω από το φτερό της Φρέντεν, ένιωσε ξαφνικά να χάνει κάθε θεϊκή ικανότητα. Σαν κάποιος να αφαίρεσε το ίδιο το φως από το στήθος του. Την ίδια του την ψυχή.

Γνώριζε ότι χωρίς τις θεραπευτικές ικανότητες των Δρακοθεών, η Μεγάλη Υπεράσπιση θα κατέρρεε γρήγορα. Κι όμως δεν επέτρεψε στο φόβο να τον κυριεύσει. Στάθηκε μπροστά στους έντρομους άνδρες που υπερασπίζονταν τη μεσαία γέφυρα, ένα από τα τρία κρίσιμα περάσματα που κρατούσαν μακριά τις ορδές της Ντόντεν.

«Μην απελπίζεστε!» φώναζε καθώς τα δαιμονικά κτήνη πλησίαζαν πίσω του. «Οι Δρακοθεοί δεν μας εγκατέλειψαν! Τίποτα δεν τελείωσε! Κανένας θνητός δεν είναι μόνος όσο κραδαίνουμε τα όπλα μας!».

Η φωνή του, ζεστή και πατρική, ανέβασε το ηθικό των οπλιτών, μα δεν μπορούσε να αναστρέψει την ζοφερή πραγματικότητα. Τα κύματα των δαιμόνων ήταν ατελείωτα. Οι απώλειες αμέτρητες. Οι άνδρες κουράζονταν, τρομοκρατούνταν και σταδιακά το ηθικό τους κατέρρεε ξανά.

Ο Γκρούνχετ, όμως, παρέμενε εκεί, στην πρώτη γραμμή, χτυπώντας με τη σφύρα του, καλύπτοντας τους πληγωμένους με το σώμα του, συγκρατώντας την τελευταία γραμμή άμυνας με την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτα να χάσει. Και τότε, την ώρα που όλα έδειχναν χαμένα, ο ουρανός ράγισε. Ο Ίλουρ γεννήθηκε.

Το Ιερό Φως άστραψε και σκέπασε το Χελβέτε. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλές μέρες, η νύχτα έμοιαζε να τελειώνει. Οι δαίμονες ούρλιαξαν καθώς το φως τους έκαιγε. Οι άνθρωποι, χαμένοι ανάμεσα στον τρόμο και την ελπίδα, έστρεψαν το βλέμμα τους προς τον ουρανό. Ο Γκρούνχετ γονάτισε.

«Αρχοντα του Φωτός» προσευχήθηκε με τρεμάμενη φωνή, «αν είναι στο χέρι σου να μου δώσεις πάλι τη δύναμη να θεραπεύω, ορκίζομαι πως θα αφιερώσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου σε εσένα. Κάνε με εργαλείο σου, εκλεκτό σου, για να σώσω όσους σε έχουν ανάγκη». Και ο νέος θεός εισάκουσε την προσευχή του.

Μια δέσμη καθαρού φωτός έλουσε το γέρικο σώμα του. Το αριστερό του χέρι άρχισε να φλέγεται με λευκό φως, όχι καταστροφικό, αλλά ζωοδόχο, θεραπευτικό. Ένα φως που δεν είχε καμία σχέση με τη δύναμη της Φρέντεν, ούτε με κανέναν Δρακοθεό. Ήταν το Ιερό Φως του Ίλουρ.

Γεμάτος δέος, ο Γκρούνχετ σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πληγωμένους. Με ένα άγγιγμα θεράπευε ανοιχτές πληγές. Με μια προσευχή έκλεινε θανάσιμες αρτηρίες. Με μια λέξη επανέφερε την ανάσα σε όσους είχαν χαθεί. Και δεν θεράπευε μόνο συμμάχους. Τραυματίες ακόμα και των εχθρών, που έπεφταν στα γόνατα ζητώντας έλεος, ένιωθαν τη ζεστασιά του φωτός του να τους σώζει. Οι οπλίτες του έμειναν αποσβολωμένοι. Ποτέ δεν είχαν δει ιερέα να θεραπεύει ακόμη και τους αντιπάλους του.

«Κάθε ζωή που σώζεται είναι νίκη απέναντι στο σκοτάδι» τους έλεγε.

Ούτε μια στιγμή δεν ξεκουράστηκε. Έτρεχε από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, σε όλους τους υπερασπιστές, για να προσφέρει το δώρο του Ίλουρ. Κι όσο θεράπευε, το φως στο χέρι του γινόταν όλο και δυνατότερο. Όλο και πιο λαμπερό.

Τελειώνοντας η Μεγάλη Υπεράσπιση, οι δαίμονες είχαν συντριβεί. Ο Γκρούνχετ κοίταξε γύρω του, χαμογέλασε και κατέρρευσε. Μια δέσμη φωτός κατέβηκε από το ουρανό και τον οδήγησε ανάμεσα στους άλλους Πρωτόπιστους του Ίλουρ, τους πρώτους θνητούς που αναγνώρισε, ευλόγησε και πήρε στο πλάι του ο Θεός του Φωτός. Μα το θαύμα δεν ήταν μόνο αυτό. Ο χρόνος δεν άγγιξε το σώμα του. Παραμένει αιώνιο, με ένα πράο και γλυκό μειδίαμα στο πρόσωπο, σαν ο Καλοσυνάτος Πατέρας απλά να κοιμάται γαλήνια.

Ο Γκρούνχετ παρουσιάζεται ως γέρος πολεμιστής, πάντοτε με την πανοπλία και τη σφύρα του, αλλά με το αριστερό του χέρι να λάμπει με το Ιερό Φως του Ίλουρ, ως αιώνιο σύμβολο ελέους, καλοσύνης και σωτηρίας.

Αποκαλείται Καλοσυνάτος Πατέρας και Γενναιόδωρος Σωτήρας.

 

Δόγμα

Οι ακόλουθοί του βοηθάνε πάντα πρόθυμα όσους έχουν ανάγκη, είτε σωματική, είτε ψυχική, είτε πνευματική. Θεωρούν το έλεος την υπέρτατη αρετή και το προσφέρουν απλόχερα, ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Προσπαθούν πάντα να αποφεύγουν την μάχη, στην οποία ορμούν με θάρρος και τόλμη, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση.

 

Ιερείς και Ναοί

Οι κληρικοί του Γκρούνχετ φορούν κατάλευκους μανδύες, με το σύμβολο του θεού τους στο στήθος. Είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν οποιονδήποτε έχει ανάγκη και ο ναός τους θεωρείτε άσυλο. Οι ναοί είναι χτισμένοι από πέτρα. Ο διάκοσμός τους είναι λιτός και τα κελάρια τους είναι πάντα γεμάτα με φαγητό και ποτό, το οποίο προσφέρεται σε όποιον έχει ανάγκη.

Αφήνουμε πίσω μας τον Καλοσυνάτο Πατέρα, τον Γκρούνχετ, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε τον Γητευτής των Δένδρων, τον Σκόγκφαρ…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.