Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 46: Γουίντσον – Φτερωτός Ιππότης

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Τη μέρα που ο ουρανός μαύρισε και το Χελβέτε γέμισε από τις κραυγές των δαιμονικών ορδών, ο Γουίντσον στεκόταν στη μεσαία γέφυρα της Χαράδρας, μπροστά στην πρώτη γραμμή, όπως είχε κάνει σε κάθε μάχη της ζωής του. Στο πλάι του το τάγμα του, οι εκατό πιστοί άντρες και γυναίκες που τον είχαν ακολουθήσει σε αμέτρητες μάχες. Εκείνη, όμως, δεν ήταν απλώς άλλη μία. Ήταν η μάχη που θα έκρινε την τύχη ολόκληρης της Μόντεργιορντ.

Στα Όρη της Ντόντεν είχε ανοίξει η μαγική πύλη, από την οποία ξεχύνοντας οι δαίμονες στη γη των θνητών. Ο ήλιος είχε χαθεί πίσω από στάχτες και καπνό. Ο αέρας μύριζε θάνατο. Μα ο Γουίντσον με τους πολεμιστές τους συνέχιζαν να στέκουν εμπόδιο στις βέβηλες ορδές, ακόμα κι όταν οι κληρικοί των Δρακοθεών ένιωσαν τη χάρη τους να τους εγκαταλείπει. Έμειναν εκεί, στη κεντρική από τις τρεις γέφυρες της Χαράδρας, έτοιμοι να δώσουν και την ίδια τους τη ζωή.

Ο Γουίντσον δεν ήταν θεός, ούτε ήρωας γεννημένος από προφητείες. Ήταν ένα οπλίτης και οι οπλίτες δεν εγκαταλείπουν το πόστο τους. Έτσι, με το σπαθί του βουτηγμένο στο δαιμονικό αίμα, ορμούσε ξανά και ξανά στις ορδές του σκότους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε σφάξει πάνω από εβδομήντα ανίερα πλάσματα, κι όμως οι δαίμονες συνέχιζαν να έρχονται, σαν να μην είχαν τέλος. Το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές, τα χέρια του έκαιγαν από την κούραση και περισσότεροι από τους μισούς συμπολεμιστές του κείτονταν νεκροί πίσω του.

Και τότε, συνέβη. Η γη άρχισε να σείεται. Με δυσκολία κατάφερε να μείνει στα πόδια του. Μα η ανάσα του κόπηκε βλέποντας τις γέφυρες δεξιά κι αριστερά του να γκρεμίζονται παρασέρνοντας θνητούς και δαίμονες στον θάνατο. Χαμογέλασε. Άνοιξε τα χέρια και περίμενε να καταρρεύσει και η δική του γέφυρα. Έτσι θα σταματούσε η ζοφερή επέλαση. Όμως οι σκαλιστές πέτρες άντεξαν.

Κοίταξε γύρω του και είδε μια δέσμη φωτός να ξεπηδά από κάτω τους και να υψώνεται, ενώ ο ήχος ορμητικών νερών κάλυψε τις κραυγές πόνου κι απελπισίας. Μια λάμψη πλημμύρισε τον ουρανό, τόσο δυνατή που ακόμη και οι δαίμονες ούρλιαξαν φοβισμένοι. Η τέφρα άνοιξε στα δύο, σαν να την έσχιζε ένα αόρατο χέρι. Και πίσω της… ο ήλιος. Όχι όπως τον γνώριζαν μέχρι τότε οι θνητοί. Μα σαν ένας νέος λαμπρός και οργισμένος θεός. Ο Ίλουρ είχε γεννηθεί.

Κατέβηκε σαν αστραπή στη γέφυρα κι όπου πατούσε, οι σκιές διαλύονταν. Με μια μόνο κίνηση του χεριού του, έλουσε τον στρατό της Ντόντεν με φως τόσο δυνατό που τα δαιμονικά σώματα έλιωσαν σαν κερί κάτω από τον ήλιο. Ο Γουίντσον στάθηκε αποσβολωμένος. Το σπαθί του γλίστρησε από τα χέρια του και χτύπησε με κρότο την πέτρα. Τα τρεμάμενα πόδια του λύγισαν. Γονάτισε. Έσφιξε τις γροθιές του στο έδαφος και με τη φωνή του σπασμένη από το αίμα και την κούραση, ψιθύρισε:

«Ευχαριστώ… Φωτεινέ Θεέ, η ζωή μου είναι δική σου. Και ο θάνατός μου επίσης…».

Ήταν η πρώτη προσευχή στον Ίλουρ. Η πρώτη δέσμευση θνητού προς το Φως. Και ο νέος θεός την άκουσε.

Το φως γύρω από τον Ίλουρ μεγάλωσε, ώσπου κάλυψε τα πάντα. Ο Γουίντσον ένιωσε το σώμα του να θερμαίνεται, τα κόκκαλά του να δυναμώνουν, τις πληγές του να κλείνουν. Το φως του Ήλιου δεν τον έκαιγε· τον οδηγούσε στη νέα του ζωή.

Ένιωθε διαφορετικός. Η καρδιά του χτυπούσε αργά και σταθερά, σαν τύμπανο πολέμου. Ο ήχος ατσαλιού που σκίζεται αντήχησε στα αφτιά του. Η πανοπλία του υποχώρησε καθώς φτερά ξεφύτρωναν στην πλάτη του.

Ο Ίλουρ άπλωσε το χέρι του πάνω του.

«Σήκω, Γουίντσον! Πρώτε του Ιερού Φωτός!» είπε με φωνή που τράνταξε το κορμί του.

Τότε, όσοι από το τάγμα του είχαν επιζήσει, περικυκλώθηκαν επίσης από το Φως. Δεν έγιναν αθάνατοι, αλλά δέθηκαν για πάντα με τον αρχηγό τους. Η ψυχή τους ενισχύθηκε με τη δύναμη του νέου θεού. Έγιναν οι πρώτοι ιππότες του Ήλιου. Το πρώτο Ιερό Τάγμα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Από εκείνη τη μέρα και μετά, ο Γουίντσον ακολούθησε τον Ίλουρ σε κάθε πόλεμο ενάντια στις σκιές. Όταν ο Φωτεινός Θεός χρειαζόταν φωνή, ο Γουίντσον μιλούσε για αυτόν. Όταν χρειαζόταν χέρι, το σπαθί του οπλίτη άνοιγε τον δρόμο. Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ την πίστη του, κανείς δεν είδε αλαζονεία στα μάτια του. Ο Γουίντσον δεν ζήτησε ποτέ λατρεία για τον εαυτό του. Ακόμη και όταν οι θνητοί, μετά την τελική του ανέλιξη, τον ανακήρυξαν Πρωτόπιστο και θεό προστάτη της δικαιοσύνης, εκείνος παρέμεινε ο απλός οπλίτης που γονάτισε μπροστά στο Ιερό Φως.

Λέγεται ότι στην τελική του ανέλιξη άφησε πίσω του το σώμα των θνητών και πέρασε στη Σόλχους, τη Χώρα του Ήλιου. Εκεί στέκει μέχρι σήμερα, στην κορυφή της Χρυσής Ακρόπολης, με το τάγμα του δίπλα του, περιμένοντας την τελική μάχη ενάντια στη Ντόντεν.

Ο Γουίντσον παρουσιάζεται σαν ιππότης με φτερά.

Αποκαλείται Χέρι του Ίλουρ, Φτερωτός Ιππότης.

Δόγμα

Οι ακόλουθοί του πιστεύουν στην απόλυτη δικαιοσύνη. Θεωρούν ότι ένας θάνατος στην υπηρεσία του Φωτός οδηγεί απευθείας στη Σόλχους, όπου ο Γουίντσον τους περιμένει για να ενταχθούν στο Ιερό του Τάγμα. Δε φοβούνται τον κίνδυνο, ούτε την αυτοθυσία. Φοβούνται μόνο το άδικο.

Ιερείς και Ναοί

Οι ναοί του θυμίζουν αυτούς του Ίλουρ, αλλά με λιγότερη επιβλητικότητα και περισσότερη ταπεινότητα, όπως ήταν και ο ίδιος ο Γουίντσον. Στο εσωτερικό δεσπόζει το άγαλμά του, ένα γονατιστό άγαλμα οπλίτη που κοιτά προς τον ήλιο. Οι κληρικοί φορούν γκρι μανδύες με το χρυσό σύμβολο του Ήλιου στο στήθος και δεσμεύονται να βοηθούν οποιονδήποτε έχει ανάγκη, χωρίς να ζητούν ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Γιατί για αυτούς, όπως και για τον δημιουργό τους, η δικαιοσύνη δεν είναι δόγμα. Είναι καθήκον.

Αφήνουμε πίσω μας τον Φτερωτό Ιππότη, τον Γουίντσον, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε την Ματωμένη Θεά, την Βάκερσολ…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.