Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 32: Ντρούνκνα – Παράφρων Δρακοθεός

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Ο Ντρούνκνα είναι γιος του Γιορντ και της Φέρτιλα. Από παιδί περνούσε τις μέρες του στις ακτές, βουτώντας στα κύματα, ακούγοντας τον παφλασμό τους σαν αρχαίο τραγούδι γραμμένο μόνο για εκείνον. Εκεί, στο απέραντο γαλάζιο, αντανακλούσε η ψυχή του. Δεν ήταν μόνο η ομορφιά του ορίζοντα που τον τραβούσε, αλλά η αίσθηση πως μπορούσε να τιθασεύσει τη θάλασσα. Με ένα βλέμμα ή μια ανάσα, τα κύματα υπάκουαν. Μπορούσε να τα ηρεμήσει, να τα κάνει να χορεύουν κάτω από το φως του ήλιου, επιτρέποντας στους θνητούς να ταξιδεύουν και να ψαρεύουν με ασφάλεια. Η καρδιά του γέμιζε χαρά βλέποντας τα καράβια να πλέουν με ασφάλεια πάνω στα νερά του.

Η ζωή του έμοιαζε ευλογημένη όταν παντρεύτηκε τη Χαβς, την ήρεμη και γλυκιά Δρακοθεά που αγαπούσε την υδάτινη αγκαλιά όσο κι εκείνος. Μαζί έκαναν τον Λούφτεν, που αγαπούσε τους ανέμους, τον Όρκαν, που κληρονόμησε την άγρια φύση του πατέρα του, και την Τίντεν, που χόρευε σαν τα κύματα στις ακτές. Για χρόνια, ο Ντρούνκνα ζούσε μες στην ευτυχία. Μα η μοίρα τού έμελλε έναν ζοφερό δρόμο.

Όταν ο πατέρας του, ο Γιορντ, εγκατέλειψε την οικογένειά του και να γίνει ο αιώνιος φύλακας του Άζριμ, ο Ντρούνκνα δεν μπόρεσε να το δεχθεί. Ως γιος που αγαπούσε βαθιά τον πατέρα του, μα και Δρακοθεός που στηριζόταν στη δύναμη της οικογένειας, θεώρησε την απόφαση του Άρχοντα των Βουνών προδοσία. Το κενό που άφησε ο Γιορντ τον σημάδεψε βαθιά, σαν πληγή που δεν έκλεισε ποτέ.

Σιγά σιγά απομακρύνθηκε από τη Χαβς και τα παιδιά του. Κλείστηκε στον εαυτό του, κυριευμένος από οργή. Οργή για τον ίδιο τον Φάντερ, τον Πατέρα των Δρακοθεών, καθώς πίστευε πως οι διδαχές του και τα λόγια του για τιμή και καθήκον ήταν αυτά που έσπρωξαν τον Γιορντ προς τη φυγή του. Και σύντομα το μίσος του έγινε εμμονή.

Παρατήρησε πως κι ο ίδιος του ο γιος, ο Όρκαν, μοιραζόταν την ίδια φλόγα εξέγερσης και τότε βρήκε έναν σύμμαχο. Μαζί άρχισαν να συνωμοτούν, να στήνουν σχέδια για να σφετεριστούν τη θέση του Πατέρα των Δρακοθεών και δεν άργησαν να συγκεντρώσουν κι άλλους δυσαρεστημένους θεούς. Πλάσματα που έβλεπαν στο πρόσωπο του Δίκαιου Φάντερ, έναν τύραννο.

Η μεγαλύτερη τους ευκαιρία φάνηκε όταν η Ίσεν, Δρακοθεά γνωστή για την κρυφή της δυσαρέσκεια απέναντι στον Φάντερ, τους μίλησε για μια μυστική συνάντηση στο παλάτι του Τόρκαν. Όλοι οι συνωμότες συγκεντρώθηκαν εκεί, πιστεύοντας πως θα σχεδίαζαν την πτώση του Πατέρα. Μα η ελπίδα αυτή γρήγορα έσβησε. Κανείς τους δεν είχε καλέσει τη συνάντηση. Είχαν πέσει σε παγίδα.

Προτού προλάβουν να αντιδράσουν, ο Φάντερ όρμησε στο παλάτι με την οργή χιλίων καταιγίδων. Όλοι έτρεξαν να σωθούν, μα ο Όρκαν δεν πρόλαβε. Ο Φάντερ τον άρπαξε στα σαγόνια του, προκαλώντας του πληγές που δεν σταμάτησαν ποτέ να αιμορραγούν. Θα τον είχε αποτελείωσει, αν ο Ντρούνκνα, βρυχώμενος με όλη τη δύναμη της θάλασσας, δε δάγκωνε τον Πατέρα των Δρακοθεών. Το αίμα του Φάντερ κύλησε στο στόμα του κι ο Ντρούνκνα το κατάπιε.

Ήταν η στιγμή που άλλαξε για πάντα. Η θεϊκή ενέργεια του Φάντερ ήταν αβάσταχτη, πιο ισχυρή από ό,τι μπορούσε να αντέξει. Αντί να δυναμώσει, ο Ντρούνκνα παραφρόνησε. Τα μάτια του σκοτείνιασαν, ο νους του θόλωσε κι άρχισε να επιτίθεται σε φίλους και εχθρούς αδιακρίτως, σαν να είχε χαθεί κάθε ίχνος λογικής.

Η σφαγή θα συνεχιζόταν αν δεν είχε επέμβει η Μορ. Η Μητέρα των Δρακοθεών, που γνώριζε καλά τη σημασία της ισορροπίας, έπρεπε να βάλει τέλος στην αιματοχυσία. Φυλάκισε όλους τους συνωμότες στη Σβάρτματ, τη διάσταση των Σκοτεινών Δρακοθεών. Μα όταν έφτασε στον Ντρούνκνα, δίστασε. Ήξερε πως δεν θα επιβίωνε ανάμεσά τους κι ας είχε τυφλωθεί από την τρέλα. Τότε πήρε μια απόφαση που θα σημάδευε το μέλλον του. Τον καταράστηκε.

Ο Ντρούνκνα δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να πατήσει στη στεριά. Θα ήταν δεμένος για πάντα με τον βαθύ ωκεανό, κλεισμένος στον Σίοσφανγκ, τον άπατο βυθό που το φως του ήλιου δεν είχε αντικρύσει ποτέ. Εκεί, μόνος του, θα περιπλανιόταν στους αιώνες, με τον νου του σκισμένο ανάμεσα στη λογική και την τρέλα.

Έτσι έγινε ο Παράφρων Δρακοθεός, ο Άρχων των Θαλασσών. Οι θνητοί τον αποκαλούν Πνίχτη, γιατί εμφανίζεται ξαφνικά στις θάλασσες τους, σηκώνοντας φουρτούνες και κατακλυσμούς. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις προθέσεις του· άλλες φορές κρατά τη θάλασσα γαλήνια και φιλόξενη, κι άλλες τη μετατρέπει σε τάφο γεμάτο ναυάγια.

Η Χαβς, που τον αγαπούσε ακόμη, δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει στον καταραμένο βυθό. Μα βρήκε έναν τρόπο να μένει κοντά του. Επέλεξε να κατοικήσει σε λίμνες που συνδέονταν με τη θάλασσα μέσα από υπόγεια ρεύματα. Έτσι, κάθε φορά που ο Ντρούνκνα ηρεμούσε και τα νερά ήταν ήσυχα, εκείνη έβγαινε στον ωκεανό για να τον συναντήσει. Δεν μπορούσαν να ζουν μαζί για πάντα, μα οι στιγμές αυτές ήταν το μόνο φως στην καταραμένη του μοίρα.

Ο Ντρούνκνα παρουσιάζεται σαν κυανός δράκος.

Αποκαλείται Παράφρων Δρακοθεός, Άρχων των Θαλασσών, Αχόρταγος Θεριστής, Πνίχτης.

Δόγμα

Οι πιστοί του Ντρούνκνα λατρεύουν και τρέμουν τη θάλασσα. Τη βλέπουν σαν δώρο και κατάρα μαζί, όπως κι ο ίδιος ο θεός τους. Απεχθάνονται την τάξη και την ιεραρχία, γιατί η θάλασσα δεν αναγνωρίζει αρχηγούς· σπάει δεσμά, συντρίβει καράβια, και δεν σκύβει το κεφάλι σε κανέναν.

Ιερείς και Ναοί

Οι ναοί του, χτισμένοι δίπλα στις ακτές, είναι τόποι αναρχίας και φόβου, όπου οι ιερείς με τους κυανούς χιτώνες και τον λευκό διάκοσμο, που μοιάζει με κύματα, προσεύχονται σε έναν θεό που δεν τους υπόσχεται ποτέ σιγουριά, μόνο δύναμη μέσα από το χάος.

Αφήνουμε πίσω μας τον Παράφρονα Δρακοθεό, Ντρούνκνα, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε την Δρακοθεά των Λιμνών, την Χαβς…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.