Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 22: Γκόντχετ και Ιλβίλχα – Οι Μεγάλοι Γηραιοί

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Τα αστέρια έπεσαν από τον θρήνο και την οργή της Νάιρα. Ο αγαπημένος της γιος, Φόρστριμ, χάθηκε για πάντα, παγιδευμένος πέρα από τα όρια της Μόντεργιορντ, σε μια διάσταση χωρίς φως ή ζωή. Ο κόσμος, που με τόση προσπάθεια είχε δημιουργήσει ο άνδρας της, Ντούρσον, έστεκε καμένος γύρω της. Μα το πιο ανησυχητικό ήταν οι ρωγμές που πλήγωναν τη γη, ελαττώνοντας την αντοχή της φυλακής του γιου της, του Άζριμ. Η καρδιά της γέμισε φόβο, νιώθοντάς τον να σαλεύει. Ο οργισμένος Πατροκτόνος αδημονούσε να ελευθερωθεί από τα δεσμά του για να πάρει την εκδίκησή του.

Μην έχοντας άλλη επιλογή και νιώθοντας τις δυνάμεις της να την έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά εγκαταλείψει, η Θεά της Φύσης γέννησε δύο πανίσχυρους Δράκους, τον Γκόντχετ και την Ιλβίχα. Τους πήρε στην αγκαλιά της και φύσηξε πάνω τους τις αναμνήσεις της, ζητώντας από τους νέους απογόνους της να ξαναπλάσουν τον κόσμο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της δημιουργίας του Ντούρσον. Κι έπειτα, βυθίστηκε σε έναν ακόμα μακροχρόνιο, βαθύ ύπνο. Η κυριαρχία των Δρακοθεών μόλις ξεκινούσε.

Οι αναμνήσεις κατέκλυσαν το μυαλό των δύο Δράκων. Αναμνήσεις με ελάχιστο φως, γεμάτες θλίψη. Βίωσαν τα συναισθήματά της, βλέποντας τον Ντούρσον να πλάθει τον κόσμο και την αγωνία της όταν ο γιος της του αφαιρούσε τη ζωή. Ένιωσαν τον φόβο της αντικρίζοντας τους Γκόρμερσβυρ να ελέγχουν τον Κομιστή της Νύχτας, τον Φόρανατ, και δάκρυσαν από την θλίψη της για τον χαμένο Φόρστριμ. Το τίμημα της δύναμης και την ανάγκη για τάξη γέμισαν το κορμί τους, καθώς η γλυκιά, μελαγχολική φωνή της, αντηχούσε στο νους τους.

«Η θλίψη κι ο θρήνος μου κατέστρεψε τον κόσμο του άνδρα μου. Δημιουργήστε τον ξανά, όχι όπως τον θέλω εγώ, αλλά όπως τον χρειάζονται οι ψυχές που ακόμα δεν γεννήθηκαν».

Έτσι, ο Γκόντχετ άπλωσε τα φτερά του και απήγγειλε, γεννώντας τις πρώτες λέξεις. Με φωνή που έσχιζε τα νέφη, έφερε πίσω τον άνεμο και τα βουνά. Η καυτή ανάσα του έδιωξε την στάχτη και χάρισε ροή στα ύδατα. Η Ιλβίλχα γέννησε τα δάση, τις κοιλάδες, τις σκιές και τα σύννεφα. Περπάτησαν μαζί, πλάθοντας και δημιουργώντας τον κόσμο, όπως τον είχε οραματιστεί ο Πρώτος Θεός.

Σύντομα, όσοι είχαν επιβιώσει του κατακλυσμού, βγήκαν από τις κρυψώνες τους και περπάτησαν στη νέα γη. Εκεί συνάντησαν τα πρώτα έμβια όντα των Μεγάλών Γηραιών. Όχι θνητά πλάσματα ακόμα, αλλά πνεύματα της απαγγελίας τους, γεμάτα από τη θεϊκή ανάσα των Δρακοθεών.

Ο Γκόντχετ και η Ιλβίλχα έκατσαν στην ψηλότερη κορυφή του πρώτου βουνού, του Τόλβανραγκ, που μετά ονομάστηκε Στυλοβάτης του Ουρανού, κι αγνάντεψαν τη δημιουργία τους. Οι καρδιές τους αγαλλίασαν κι ένιωσαν τον δεσμό της φωτιάς και της πέτρας να τους τραβάει κοντά. Ενώθηκαν, και από αυτήν την ένωση γεννήθηκαν ο Φάντερ και η Μορ, ξεκινώντας τη γενιά των Δρακοθεών.

Οι δύο Μεγάλοι Γηραιοί κυβέρνησαν δίκαια σε μια εποχή μεγαλείου και αθωότητας, διδάσκοντας τους απογόνους τους που πλήθαιναν, πώς να υπηρετούν τον κόσμο κι όχι να τον εξουσιάζουν. Μα οι εποχή της ευδαιμονίας έφτασε κάποια στιγμή στο τέλος της. Σύντομα οι Δρακοθεοί θα έχαναν τις δυνάμεις τους και θα μετατρέπονταν σε σκιά της αλλοτινής δόξας τους…

Ο Γκόντχετ και η Ιλβίλχα παρουσιάζονται σαν χρυσός και πράσινος δράκος, αντίστοιχα, με μάτια που εσωκλείουν ολόκληρη τη Μόντεργιορντ.

Αποκαλούνται Μεγάλοι Γηραιοί, Δημιουργοί του Κόσμου, Δρακοπαιδιά της Νάιρα..

Αφήνουμε πίσω μας τους Μεγάλους Γηραιούς, τον Γκόντχετ και την Ιλβίλχα, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε τον Μελαγχολικό Θεό, Φάντερ…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.