FWB: Αποτέλεσμα Fingolfin Vs Thorin II Oakenshield (Φάση των 16)

Fantasy Wanderer’s Battles

Γράφει ο Χρήστος Κεσκίνης

Είχε αφήσει τους συντρόφους του να προσέχουν τον θησαυρό του δράκου… Τον θησαυρό των προγόνων του, διόρθωσε τη σκέψη του, και άρχισε να ερευνά στο Έρεμπορ. Έπρεπε να βρει το Άρκενστόουν, την Καρδιά του Βουνού. Κοιτούσε μέσα σε ποτάμια χρυσών νομισμάτων, σε εκατοντάδες  τεχνουργημάτων που μόνο χέρια νάνων θα μπορούσαν να έχουν κατασκευάσει. Όμως, ακόμη δεν είχε καταφέρει να την εντοπίσει. Φανταζόταν όλα τα καζάνια αναμμένα, όπως τότε στις δόξες του Βασιλείου Κάτω από το Βουνό, όταν ήταν ακόμη αμούστακος Νάνος. Μπήκε στη σκονισμένη  Αίθουσα του Θρόνου και, παρά τα χρόνια που είχαν περάσει, θαύμασε τα σκαλίσματα στα τοιχώματά της. «Θόριν, σε χρειαζόμαστε έξω. Στρατός ξωτικών και ανθρώπων πλησιάζει», του είπε ο Μπάλιν και, χωρίς να περιμένει απάντηση, έφυγε από την αίθουσα το ίδιο αθόρυβα όπως είχε μπει.

Κλέφτες! Περιτριγυρίζομαι από κλέφτες! Τα μάτια του καρφώθηκαν πάνω στον θρόνο που για ακόμη μία φορά του έκοψε την ανάσα και με αργές κινήσεις έκατσε πάνω του. Έπρεπε να σκεφτεί…

Σχεδόν αμέσως μόλις έκατσε, το σώμα του βυθίστηκε μέσα στην πέτρα του θρόνου. Είχε ακούσει για τέτοιες κατασκευές των προγόνων του, μα ποτέ του δεν είχε δει καμία. Και ο ίδιος ο πατέρας του έλεγε ότι όλα αυτά είναι παραμυθάκια για παιδιά, που μόνο ένας ηλίθιος θα πίστευε. Κι όμως, να που βρισκόταν σε ένα άλλο μέρος. Δεν μπορούσε να καταλάβει το πού, μα σίγουρα δεν ήταν στο Μοναχικό Βουνό. Ίσως ούτε καν στη Μέση Γη…

Αυτό που αντίκρισε, τον έκανε να σφίξει τα όπλα, που ευτυχώς διατηρούσε και σε αυτόν τον κόσμο, και να σκεφτεί ότι δεν ήταν η μαγεία των προγόνων του που τον είχε φέρει εδώ, αλλά ίσως κάτι άλλο. Ένα Ξωτικό πολεμούσε ενάντια σε ιππότες βαριά οπλισμένους, έξω από μια θάλασσα σκηνών στολισμένες με πλούσια σε χρώματα λάβαρα. Το Ξωτικό φαινόταν δεινός πολεμιστής και με ευκολία απέκρουε τις επιθέσεις τριών ιπποτών ταυτόχρονα με το μεγάλο σπαθί του, ενώ άλλοι τόσοι κείτονταν νεκροί μπροστά του. Δεν άξιζε να ασχοληθεί άλλο. Σύντομα θα είχε ξεμπερδέψει με όλους τους. Όμως, άκουσε μια περίεργη φράση που του άναψε την περιέργεια και τον ώθησε να πλησιάσει αρκετά, χωρίς να πάρει μέρος στη μάχη.

«Ήρθα για να βρω τον αδερφό μου. Σίγουρα θα έχει πάρει τα πετράδια ως τώρα», είπε το Ξωτικό, πριν σκοτώσει ακόμη έναν με μία ντελικάτη κίνηση γεμάτη αυτοπεποίθηση και χάρη. «Δεν ήξερα ότι ο Σκοτεινός Άρχοντας έχει τόσους πιστούς, μα αν χρειαστεί θα σας σκοτώσω όλους για να φτάσω στο λημέρι του».

Ο Θόριν δεν καταλάβαινε για ποιον μιλούσε, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι αυτός και ο αδερφός του είχαν πάρει το Αρκενστόουν με κάποιον μάγο να τους βοηθάει. Ίσως εκείνος ο Νεκρομάντης, που έλεγε ο Γκάνταλφ.

Μόλις το Ξωτικό σκότωσε και τον τελευταίο αντίπαλό του, το κοίταξε με μίσος. Αίμα έσταζε ακόμη από το σπαθί του, που έλαμπε σαν τον πάγο, μα ο Θόριν δεν φοβόταν. Φαινόταν στο βλέμμα του αντιπάλου του ότι πρώτη φορά αντίκριζε έναν Νάνο. Δεν είχε αντιμετωπίσει κάποιον του είδους του.

«Κλέφτη, η φυλή σου είναι γνωστή για τις πράξεις της. Θα σκοτώσω πρώτα εσένα και μετά θα βρω τον αδερφό σου. Στο υπόσχομαι…», φώναξε και κράτησε την ασπίδα του κοντά στο σώμα του, έτοιμος για μία ακόμη μονομαχία…

Το Ξωτικό πήρε θέση άμυνας, στυλώνοντας τα πόδια του στο έδαφος, και περίμενε την κίνησή του. Ο Θόριν δεν έχασε χρόνο. Με μία σειρά χτυπημάτων προσπάθησε να τελειώνει γρήγορα μ’ αυτήν την μονομαχία. Μα για κάθε επίθεσή του υπήρχε μία απάντηση από την ασπίδα και το σπαθί του αντιπάλου του. Για κάθε κίνηση, το Ξωτικό έκανε την αντίστοιχη για να ακυρώσει το πλεονέκτημα που προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί. Σε μία ακόμη προβολή με το σπαθί, ο Νάνος ένιωσε ένα κάψιμο στο μπράτσο του. Αν δεν είχε προλάβει να τραβήξει έγκαιρα πίσω το χέρι του, θα το είχε χάσει. Με μια κραυγή όρμησε και πάλι. Κατάφερε να χτυπήσει το πόδι κάτω από την ασπίδα του αντιπάλου του.

«Κανένας δε με πλήγωσε ποτέ χωρίς να του το ανταποδώσω. Και δε σκοπεύω να αλλάξω τώρα συνήθειες», κάγχασε καθώς πήγε να επαναλάβει την επίθεσή του. Αυτή τη φορά το Ξωτικό κατέβασε την ασπίδα του με ταχύτητα και έστειλε τη μύτη της λεπίδας του να καρφωθεί στο έδαφος. Αμέσως, το ξίφος του αντιπάλου του κατευθύνθηκε στον λαιμό του. Αναγκάστηκε να αφήσει το σπαθί του και με μία κυβίστηση απομακρύνθηκε. Πριν καν το σκεφτεί έβγαλε το τσεκούρι του και στάθηκε ξανά στα πόδια του.

«Καλύτερα έτσι. Εκείνο το είχαν κατασκευάσει αυτιάδες. Δε μου άρεσε ποτέ αυτό το σπαθί. Ήταν καλό μόνο για Ορκ…», είπε χωρίς να το εννοεί και περίμενε. Το Ξωτικό σήκωσε το Όρκιστ. Για λίγο, διέκρινε μια λάμψη αναγνώρισης στα μάτια του, αλλά αμέσως μετά το πέταξε μακριά.

Το Ξωτικό σιωπηλό κινήθηκε αστραπιαία. Αν και πάντοτε ήταν περήφανος για τις αμυντικές του ικανότητες, τώρα με δυσκολία κατάφερνε να ανταπεξέλθει σε τέτοια ταχύτητα. Αρκετές αμυχές σε πόδια και χέρια το επιβεβαίωναν. Τα όπλα του άρχισαν να τον βαραίνουν. Έπρεπε να κάνει κάτι, αλλιώς σύντομα θα κατέρρεε. Με δύο πλαϊνά βήματα και μετά ένα προς τα πίσω, ανάγκασε το Ξωτικό να τον ακολουθήσει εκθέτοντας το δεξί του πόδι. Αμέσως το εγκλώβισε με το τσεκούρι του και τραβώντας το, έριξε τον αντίπαλό του στο έδαφος.

«Ομολογώ πως ήσουν άξιος πολεμιστής. Αυτό όμως δε σε κάνει ισάξιο του Θόριν», είπε καθώς κλωτσούσε το σπαθί του αντιπάλου του. Πάτησε με το πόδι του το χέρι που κρατούσε την ασπίδα για να μην τον χτυπήσει με αυτήν.   

«Πες μου που είναι η Καρδιά του Βουνού και θα σε αφήσω να ζήσεις, Ξωτικό», είπε σηκώνοντας το τσεκούρι του. Αντί για απάντηση εκείνο κάρφωσε ένα μαχαίρι στο πόδι του. Έντονος πόνος διέτρεξε το σημείο και η δερμάτινη μπότα του πλημμύρισε αίμα. Το είδε να σηκώνεται με ταχύτητα και να τρέχει προς το πεταμένο όπλο του. Όρμησε κατά πάνω του. Οι δύο ασπίδες συγκρούστηκαν καθώς τα όπλα τους ενώθηκαν σε έναν χορό θανάτου. Έσπρωχνε με τη δρύινη ασπίδα του για να κερδίσει χώρο και να τρυπήσει την άμυνα του αντιπάλου του. Με φρίκη την είδε να ραγίζει.  Προσπάθησε να οπισθοχωρήσει. Στα πτώματα υπήρχαν όπλα και ασπίδες για να χρησιμοποιήσει. Μα δεν πρόλαβε! Με μία ακόμη επίθεση που φάνηκε να στοχεύει την ασπίδα και όχι τον ίδιο,  εκείνη κόπηκε στα δύο. Την πέταξε από το χέρι του και έπιασε με τα δύο χέρια το τσεκούρι του.

  Το Ξωτικό κινήθηκε και πάλι κατά πάνω του. Δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα με τα χτυπήματά του. Κάθε πληγή που άνοιγε στο σώμα του τον έκανε και πιο αδύναμο.

«Είμαι ο Θόριν, Βασιλιάς Κάτω από το Βουνό», ούρλιαξε και χτύπησε τον κορμό του αντιπάλου του ραγίζοντας την πανοπλία του. Ετοιμάστηκε να καρφώσει το τσεκούρι του στο ίδιο σημείο, αλλά το Ξωτικό Σάρωσε με την ασπίδα του τα χέρια του, παρασέρνοντας και το τσεκούρι. Προσπάθησε να το κρατήσει, μα ένα χτύπημα του σπαθιού άνοιξε μια αιματηρή οπή στον λαιμό του. Έπεσε σε έναν βράχο και ο αέρας βγήκε από τα πνευμόνια του. Έβηξε αίμα καθώς ανέπνεε με μεγάλη δυσκολία. Ήταν άοπλος και σίγουρος ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του μονομαχία. Άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το πεσμένο τσεκούρι του, μα εκείνο βρισκόταν πέρα από όσο θα μπορούσε να φτάσει. Το χέρι του έκλεισε γύρω από μία λαβή όπλου. Το γνώριμο πιάσιμο του Όρκιστ έφερε ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη του. Όλη του τη ζωή προσπαθούσε να κερδίσει πίσω την πατρίδα του. Για όλη του ζωή έψαχνε τρόπο να διώξει τον δράκο από τους θησαυρούς των προγόνων του. Και τώρα που τα είχε καταφέρει, είχε ανταλλάξει κουβέντες που δεν έπρεπε με φίλους του. Είχε διώξει από κοντά του συντρόφους που ήταν μαζί του από την αρχή της περιπέτειάς του. Είχε προδώσει όλα όσα έπρεπε να πρεσβεύει ένας βασιλιάς των Νάνων. Η Ασθένεια του Δράκου τον είχε νικήσει.

Το Ξωτικό στάθηκε από πάνω του, μα δεν τον ένοιαζε. Πίσω από εκείνο έβλεπε το Μοναχικό Βουνό, όπως ήταν τις μέρες της δόξας του. Μπροστά από την πανέμορφη πύλη μία μορφή του χαμογελούσε. Την είχε ξαναδεί σε τοιχογραφίες και αρχαίους τόμους που αφηγούνταν την ιστορία των Νάνων.

«Άουλε; Είμαι νεκρός λοιπόν;», ψέλλισε. Ο δημιουργός των Νάνων χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι του. Προσπάθησε να το πιάσει. Ένιωσε άυλα δάχτυλα να κλείνουν γύρω από τον καρπό του. Έκλεισε τα μάτια του.

«Βασιλιά, νικήσαμε! Τα Ορκ τρέχουν πανικόβλητα. Η Μάχη των Πέντε Στρατών τελείωσε», του είπε ο Μπάλιν, μα το πρόσωπό του δεν έδειχνε χαρά.

«Πεθαίνω και το ξέρω, πιστέ μου φίλε. Μάζεψέ τους όλους. Τους χρωστάω μία συγνώμη», είπε ο Βασιλιάς Κάτω από το Βουνό επιτρέποντας στον εαυτό του να χαμογελάσει. Είχε επιστρέψει σπίτι, έστω και για τις τελευταίες του στιγμές. 

Εύκολη νίκη για το Ξωτικό

Ο βασιλιάς κάτω από το Βουνό δε μπόρεσε ποτέ να ανταπεξέλθει, παρά τις αντεπιθέσεις του. Για κάθε δικό του χτύπημα ένα ακόμα από το Ξωτικό ερχόταν. Από την αρχή της ψηφοφορίας ο Φινγκόλφιν πήρε τα ηνία και δεν άφησε ποτέ τον Θόριν να τον πλησιάσει. Έτσι, με το το τελικό 30-20, ο αδελφός του Φέανορ περνά στη φάση των 8, όπου θα αντιμετωπίσει τον νικητή της μονομαχίας ανάμεσα στον Λεωνίδα και τον Μπόρομιρ.

Κανόνες των Fantasy Wanderer’s Battle

Κάθε Τρίτη και Παρασκευή θα ανεβαίνουν δύο μονομαχίες με τέσσερις από τους 32 φανταστικούς ήρωες και θα έχετε 48 ώρες για να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας. Η έκβαση των μαχών θα εξαρτάται εξ’ ολοκλήρου από τις ψήφους σας, ακόμα και τις διακυμάνσεις τους κατά τη διάρκεια των δύο ημερών, και το αποτέλεσμα της κάθε μονομαχίας θα ανακοινώνεται με περιγραφή της μάχης, από τις πένες των παραμυθάδων Χρήστο Κεσκίνη και Λειβαδιώτη Αλέξανδρο. Δικαιούστε να ψηφίζετε μόνο μία φορά ανά μονομαχία, αλλά φυσικά μπορείτε να ζητάτε από γνωστούς και φίλους να στηρίξουν τον αγαπημένο σας ήρωα. Σε περίπτωση ισοψηφίας, τότε το αποτέλεσμα καθορίζεται από την αντικειμενική κρίση των συγγραφέων, αφήνοντας στην άκρη συναισθηματισμούς και συμπάθειες και εξετάζοντας καθαρά την πολεμική ικανότητα του κάθε ήρωα (εκτός, φυσικά, του Όλαφ και του Κόναν και δε δεχόμαστε καμία αντίρρηση σε αυτό). Οι περιγραφές των μονομαχιών θα αναρτώνται στο blog του Fantasy Wanderer. Μην ξεχνάτε, όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο ημερών της ψηφοφορίας, θα υπάρχουν προσφορές σε επιλεγμένα βιβλία των εκάστοτε ηρώων. (Δημιουργείστε χαρακτήρα για να μη χάνετε τα XP των αγορών σας)