FWB: Αποτέλεσμα Drizzt Do’Urden Vs Conan the Cimmerian (Φάση των 16)

Fantasy Wanderer’s Battles

Γράφει ο Χρήστος Κεσκίνης

Ο Κόναν ίσα που πρόλαβε να αρπάξει το τόξο τού, από ώρα νεκρού, πλάσματος με τα μυτερά αυτιά, όπως και το κυματιστό του μαχαίρι. Δε χρησιμοποιούσε ποτέ του τέτοια όπλα, μα αυτά ήταν πανέμορφα και τα δύο. Θα ήθελε να πάρει και την φαρέτρα με τα βέλη, μα εμφανίστηκαν μπροστά του τέσσερις αράχνες που έφταναν σε ύψος μέχρι τον ώμο του. Είχαν μυριστεί αίμα. Με ένα χτύπημα έκοψε τα μπροστινά πόδια της πρώτης και άνοιξε δρόμο ανάμεσά τους. Ήταν αδύνατο να τα βάλει με όλες ταυτόχρονα, πόσο μάλιστα τώρα που ήταν γεμάτος πληγές. Άρχισε να απομακρύνεται τρέχοντας, ελπίζοντας εκείνες να αρκούνταν στην εύκολη νεκρή λεία και να μην τον ακολουθούσαν. Πράγματι, μετά από λίγο δεν άκουγε το απαίσιο γρατζούνισμα των δαγκάνων τους και χαλάρωσε αρκετά για να θηκαρώσει το σπαθί του.  Όλο του το κορμί πονούσε, τώρα που η υπερένταση της μάχης είχε φύγει, μα έπρεπε να συνεχίσει. Είδε ένα μεγάλο ποτάμι. Αν κατάφερνε να το διασχίσει, ίσως οι διώκτες του, αράχνες ή ανθρωπόμορφοι, τον έχαναν. Με αποφασιστικότητα και δύναμη επιβίωσης βούτηξε στο νερό. Ένας Κιμμέριος μάθαινε να διασχίζει τον Μαύρο Ποταμό ακόμη και πληγωμένος, αλλιώς το κεφάλι του στόλιζε τη σκηνή κάποιου Πίκτη οπλαρχηγού.

Το ρέμα δεν ήταν τόσο ορμητικό ώστε να τον παρασύρει. Τα παγωμένα νερά τσίτωσαν κάθε ίνα του κορμιού του και ξέπλυναν το αίμα από πάνω του. Πριν καν φτάσει απέναντι, όμως, ένιωσε τα μάτια του να βαραίνουν. Κολυμπώντας, γλιστρώντας και σκαρφαλώνοντας, προσπάθησε να τραβήξει το τιτάνιο κορμί του σε στέρεο έδαφος.  Με δυσκολία έκανε δύο βήματα στην ξηρά πριν καταρρεύσει από τις πληγές του που αιμορραγούσαν ξανά.

Το ένστικτό του τον προειδοποίησε έγκαιρα. Μία γιγάντια μαύρη πάνθηρας ήταν πάνω από το σώμα του κοιτώντας τον. Είχε συναντήσει ξανά τέτοια ζώα στο παρελθόν στη ζούγκλα του Κεσάν, και μάλιστα τα είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία, μα ποτέ δεν είχε αντικρίσει καμία τόσο μεγάλη. Ο πολεμιστής μέσα του ανέλαβε δράση και με αστραπιαία κίνηση άρπαξε τα σαγόνια της πριν κλείσουν γύρω από τον λαιμό του. Αυτά τα δόντια σίγουρα είχαν σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους σε αυτό το άγνωστο δάσος. Είχαν κατασπαράξει αμέτρητους άτυχους, χωρίς καν να καταλάβουν τι τους έφαγε. Το πλάσμα είχε γευτεί αίμα ξανά και ξανά. Μα δεν είχε αντιμετωπίσει θέληση σαν του Κιμμέριου. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ χέρια σαν του Κόναν. Με μία κίνηση, επίδειξη της δύναμής του, τράβηξε τα σαγόνια της προς αντίθετες πλευρές. Εκείνη προσπάθησε να βρυχηθεί και να ξεφύγει, καθώς οι ατσάλινοι μύες του βάρβαρου τεντώθηκαν τόσο που σε έναν πολιτισμένο άνθρωπο θα έσπαγαν. Τα δάχτυλά του μάτωσαν, μα δεν χαλάρωσε τη λαβή του. Η θέληση του θηρίου και η θέληση του άνθρωπου αντιμάχονταν για μία στιγμή που έμοιαζε αιώνας και…

Τότε ο Κιμμέριος, αντί να ακούσει τα κόκκαλα στο σαγόνι του θηρίου να σπάνε, το είδε να γίνεται καπνός μπροστά στα μάτια του.

«Κρομ! Τι μαγεία είναι τούτη;», ούρλιαξε. Εκείνη τη στιγμή, ενώ σηκωνόταν, διαπίστωσε την απώλεια πόνου στο κορμί του. Με έκπληξη είδε ότι εκεί που τον είχαν τρυπήσει τα βέλη, πλέον δεν υπήρχε ούτε γρατζουνιά! Τα χέρια του τύλιξαν τις λαβές των λαφύρων του, ενώ ασυναίσθητα το βλέμμα του πλανήθηκε πάνω στο αιματοβαμμένο, βαρβαρικό περιδέραιό του. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν ήταν όνειρο.

«Κρομ!», προσευχήθηκε, με τον δικό του τρόπο, στον Θεό του, χωρίς να περιμένει απάντηση, και έβγαλε το σπαθί του έτοιμος για μάχη. Κάποιος ήταν ανάμεσα στα δέντρα. Φορούσε πράσινη κάπα που έκρυβε τα περισσότερα χαρακτηριστικά του, μα διέκρινε το εβένινο πρόσωπο καθώς και τα άσπρα μαλλιά του. Ήταν λυγερόκορμος, αρκετά πιο μικρόσωμος από τον ίδιο και στη ζώνη του έφερε δύο γιαταγάνια που σχεδόν αμέσως βρέθηκαν στα χέρια του. Με την κίνηση η κουκούλα του έπεσε πίσω και ο Κόναν είδε τα μυτερά αυτιά του.

«Ώστε με βρήκατε;», είπε χαμογελώντας και έσφιξε το σπαθί του.

«Τί έκανες στην Γκουέν;», ρώτησε ο άγνωστος με μία ηρεμία στη φωνή του που έκανε τον Κιμμέριο να ανατριχιάσει. Τα βιολετί μάτια του τον κοίταζαν με μίσος.

Ο τοξότης ήταν θηλυκό; 

«Πήγε να με σκοτώσει. Αναγκάστηκα να την σκοτώσω», είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του. «Το ίδιο θα κάνω και με όποιον σταθεί στον δρόμο μου…».

«Γκουέν…», ψέλλισε ο αντίπαλός του και  με μία κίνησή του, μαγικό σκοτάδι απλώθηκε στα μάτια του Βάρβαρου. 

«Κρομ! σιχάθηκα τους μάγους!», γρύλισε ο Κόναν κάνοντας δύο βήματα πίσω για να  βγει από το σκοτάδι που τύλιγε το κεφάλι του. Εκείνο όμως τον ακολούθησε.  

 «Η Γκουέν είναι σίγουρα ασφαλής, όσο έχω το αγαλματίδιο. Απλά την έστειλες στη διάστασή της. Μήπως, όμως, είδες την Κάτιμπρι; Είναι μια κοκκινομάλλα πολεμίστρια με ένα σπαθί που βγάζει κόκκινη λάμψη», άκουσε να τον ρωτά ο ασπρομάλλης χωρίς να μπορεί να τον δει. Οι οξείες υπόλοιπες αισθήσεις του, όμως, του έδιναν την ακριβή του θέση.

Είχε ακούσει για την κοκκινομάλλα που πολεμούσε σαν άντρας. Θα ήθελε να τη γνωρίσει…

«Φυσικά. Πάρε αυτή την καταραμένη γητειά από τα μούτρα μου και θα σε πω», γρύλισε κι όταν το Ξωτικό υπάκουσε, διώχνοντας το σκοτάδι, συνέχισε. «Από όσο έχω ακούσει οργανώνει πολεμικές στρατιές για την Ιρκανική Αυτοκρατορία στο Τουράν. Δεν έχω ακούσει κάτι για τέτοιο σπαθί, αλλά μάλλον είναι αυτή. Τι έκανε;».

«Την ψάχνω! Αυτό χρειάζεται μόνο να ξέρεις, Βάρβαρε».

«Είμαι ο Κόναν. Και δε μου αρέσει να με αποκαλούν βάρβαρο, ξένε», απάντησε με το παγωμένο βλέμμα του να ακολουθεί κάθε κίνηση του Ξωτικού με το εβένινο δέρμα. Προς το παρόν δεν έδειχνε απειλητικός, αλλά ο Κόναν είχε μάθει να θεωρεί κάθε άνθρωπο απειλή, ειδικά όσους έφεραν όπλα. Προσπάθησε αργά  να περάσει από τον αντίπαλό του για να συνεχίσει τον δρόμο του. Μα τότε τα γιαταγάνια κινήθηκαν με απίστευτη ταχύτητα και το πλατύ μέρος της λεπίδας ενός  από αυτά τον χτύπησε στο στήθος.

«Δε μπορώ να σε αφήσω να φύγεις, Κόναν. Πρέπει να σε πάω στον Μπρούενορ για να μας πεις όλα όσα γνωρίζεις για την Κάτιμπρι, αλλά και για αυτά τα άγνωστα μέρη από τα οποία προέρχεσαι. Είμαι ο Ντριτζτ και ξέρω πώς είναι να είσαι μόνος σε εχθρικό περιβάλλον. Θα σου δέσω τα χέρια και θα πάρω τα όπλα σου, μα δε θα σε πειράξω».

«Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να είναι δεμένος σαν το σκυλί. Δε θα παραδοθώ έτσι εύκολα και, μα τον Κρομ, δε μου αρέσει να με χτυπάνε. Αυτός ο Μπρούενορ μπορούσε να έρθει να μου ζητήσει πληροφορίες μόνος του», απάντησε ο βάρβαρος αγνοώντας το χτύπημα. Έσφιξε το σπαθί του και επιτέθηκε. Κινήθηκε γρήγορα και δε θα είχε αφήσει κανένα περιθώριο αντίδρασης σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Μα τα γιαταγάνια διασταυρώθηκαν και απέκρουσαν το σπαθί του πολύ πριν φτάσει κοντά στο να αγγίξει το Ξωτικό.

«Είσαι γρήγορος, μα και απρόσεκτος…», είπε ο Κόναν αρπάζοντας με το ελεύθερο χέρι του τον δεξί καρπό του αντιπάλου του, έτοιμος να τον γυρίσει και να τον αφοπλίσει από το ένα χέρι. Μα και πάλι με ταχύτητα που δεν έπιανε το μάτι, εκείνος πρόλαβε να χτυπήσει το χέρι του με το άλλο γιαταγάνι και έτσι να τον αναγκάσει να κάνει ένα βήμα πίσω.

«Αφού θες να πεθάνεις, θα πεθάνεις, Βάρβαρε…», απάντησε ο Ντριτζτ και πήρε θέση άμυνας απέναντι στον Κόναν, προσέχοντας να μην του αφήσει μονοπάτι διαφυγής. Ο Κιμμέριος είδε το βλέμμα του Κυνηγού στα μάτια του. Ένα βλέμμα που είχε δει σε ήρωες και πολεμιστές αποφασισμένους να τα καταφέρουν ή να πεθάνουν.

Τα γιαταγάνια έλαμψαν σαν αστραπές και δύο χαρακιές άνοιξαν στο μπράτσο και το στήθος του Κόναν που πρόλαβε τελευταία στιγμή να φέρει το σπαθί του σε άμυνα, αλλιώς θα είχαν διαπεράσει το σώμα του. Πριν όμως ο αντίπαλός του κάνει την επόμενη επίθεση, η γροθιά του χτύπησε το κορμί του Ντριτζτ, κερδίζοντας έτσι κάποιες στιγμές. Χωρίς να χάσει χρόνο έκανε ένα βήμα μπροστά και αγκάλιασε τον αντίπαλό του παρασέρνοντάς τον στο έδαφος. Κύλισαν στο χώμα, αλλά κατάφερε με τη δύναμη και τον όγκο του να του περιορίσει τα χέρια, που όμως ακόμη κρατούσαν τα γιαταγάνια, και να βρεθεί από πάνω του. Δεν τολμούσε να χαλαρώσει τη λαβή για να χρησιμοποιήσει το σπαθί του και έτσι έμειναν ακίνητοι για μερικές ανάσες. Ο Κόναν άρχισε να σφίγγει την αγκαλιά του, αποφασισμένος να σπάσει τα κόκαλα του κατά πολύ πιο μικρόσωμου αντιπάλου του. Όντως μετά από λίγο είδε τον Ντριτζτ να μορφάζει από τον πόνο. Περίμενε από στιγμή σε στιγμή να ακουστεί ο αποκρουστικός θόρυβος των σπασμένων πλευρών. Τότε ο Κιμμέριος αντιλήφθητε μωβ φωτιές να τον τυλίγουν. Χαλάρωσε τη λαβή του, κυλίστηκε στο χώμα και πετάχτηκε όρθιος έτοιμος να συνεχίσει τη μάχη. Αμέσως κατάλαβε ότι ο αντίπαλός του τον είχε ξεγελάσει με ένα φτηνό κόλπο ταχυδακτυλουργού. Οι φλόγες δεν έκαιγαν καθόλου και μετά από λίγο έσβησαν. Είχαν δώσει όμως την ευκαιρία και στον Ντριτζτ να σηκωθεί.

Ο Κόναν προσπάθησε να τον χτυπήσει με το σπαθί του, μα και πάλι η ταχύτητα του Ξωτικού ήταν εξωπραγματική, παρά τον πόνο από την αγκαλιά του Κόναν.

«Κρομ! Τι πλάσμα είσαι; Ούτε οι αγριόγατες του Κεσάν δεν είναι τόσο γρήγορες», είπε και έκανε δύο ακόμη βήματα προς το πλάι για να βρει άνοιγμα στην άμυνα του αντιπάλου του. Με μία απότομη προβολή σημάδεψε το στήθος του. Μα και πάλι ο Ντριτζτ κινήθηκε πιο γρήγορα από το μάτι και έφερε τα όπλα του σε τέτοια θέση που εγκλώβισε το σπαθί του Κόναν. Με μία επιδέξια κίνηση τράβηξε τη Ατλάντεια λεπίδα από το χέρι του Κιμμέριου χτυπώντας παράλληλα τα δάχτυλά που την έπιαναν. Ο Κόναν πισωπάτησε και έβγαλε την λεπίδα του τοξότη για να αμυνθεί. Ο Ντριτζτ όμως ήταν και πάλι γρηγορότερος, βυθίζοντας το ένα γιαταγάνι του στον αριστερό ώμο του Κόναν. Ένα ουρλιαχτό βγήκε από το στόμα του βάρβαρου. Ένα ουρλιαχτό που έμοιαζε περισσότερο με βρυχηθμό παρά με ανθρώπινη λαλιά. Ακόμη ένα κόψιμο στο δεξί του μηρό και ένα τρίτο στο πλευρό του. Οι πληγές ήταν βαθιές και το αίμα έτρεχε ζεστό, ποτίζοντας το χώμα. Μα ο Κόναν δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. Με το γυμνό του χέρι έπιασε το χέρι του Ντριτζτ, που τον είχε χτυπήσει, και τον τράβηξε προς το μέρος του. Το μαχαίρι του βρήκε στόχο και τον πλήγωσε στο στήθος. Βέβαια εκείνος κατάφερε να κινηθεί αρκετά για να αποφύγει ένα θανατηφόρο χτύπημα, μα και πάλι ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του Κιμμέριου.

«Αφού ματώνεις, μπορείς και να σκοτωθείς, δαίμονα. Αυτό  μου είναι αρκετό, μα τον Κρομ», είπε και συνέχισε να λαβώνει τον αντίπαλό του με το μαχαίρι ουρλιάζοντας το όνομα του θεού του, την ώρα που το Ξωτικό προσπαθούσε να τον αποφύγει.

Γιαταγάνια και μαχαίρι έσμιξαν σε έναν αιματηρό χορό, που έφερε πληγές και στους δύο. Παρά την ταχύτητα του Ντριτζτ η δύναμη και η οργή του Κόναν ισορροπούσαν τη μονομαχία. Μέχρι που το Ξωτικό πάτησε πάνω σε έναν βράχο  που άρχισε να κινείται. Το πόδι του γλίστρησε και ο Κιμμέριος ήταν σίγουρος για την πτώση του αντιπάλου του. Μα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του, το μαύρο Ξωτικό αιωρήθηκε και κρατήθηκε στον αέρα χωρίς κανένα στήριγμα.

«Κρομ!», ήταν το μόνο που κατάφερε να πει, πριν το ένα γιαταγάνι χωθεί από το πλάι του λαιμού προς τον κορμό του.

Έβλεπε ένα μοναχικό βουνό. Πάνω του διέκρινε τον Θεό τον Κιμμέριων καθισμένο στον πέτρινο βράχο του. Το παγωμένο βλέμμα του έβλεπε μέσα από τα μάτια του Κόναν κατευθείαν στην ψυχή του. Το κράνος του ντυμένο με τομάρι λύκου τον έκανε να φαίνεται ακόμη πιο μεγαλειώδης. Με ένα νεύμα του έδειξε στον πιστό του έναν μικρό θρόνο στα πόδια του. Δε μίλησε. Άλλωστε δε χρειαζόταν να μιλήσει. Του έκανε την μεγαλύτερη τιμή για έναν Κιμμέριο. Ο Κρομ δεν απαιτεί προσευχές. Δεν γυρεύει ευχαριστίες από τους πιστούς του. Την ημέρα της γέννησής τους, τους δίνει δύναμη να αγωνίζονται και να σκοτώνουν. Θάρρος για να συνεχίσουν, να επιβιώνουν και να νικούν τις αντιξοότητες. Θεωρεί, λοιπόν, κάθε περαιτέρω παράκληση ως προσβολή για αυτά τα δώρα.

«THE HELL WITH YOU!».

Ο Κόναν παρά το βαρύ τραύμα του, άρπαξε τον λαιμό του αντιπάλου του και οδήγησε το κεφάλι του πάνω στον κορμό του δέντρου δίπλα του. Ξανά και ξανά και ξανά. Κρατούσε ακόμη το μαχαίρι, μα χρησιμοποιούσε μόνο το ένστικτο και την ωμή δύναμή του.  Τα γιαταγάνια είχαν πέσει από τα χέρια του, μα ο Κόναν δε σταμάτησε. Κάρφωσε το μαχαίρι του στην καρδιά του Ξωτικού και ουρλιάζοντας σήκωσε με τα δύο χέρια το άψυχο κορμί στον αέρα και το πέταξε πάνω στον βράχο. Άκουσε κόκκαλα να σπάνε και το είδε να πέφτει στο έδαφος και να παραμένει σε αφύσικη για κάθε σώμα θέση. Δίπλα του είδε ένα πολύ ρεαλιστικό αγαλματίδιο πάνθηρα φτιαγμένο από όνυχα. Θα το έπαιρνε μετά, όπως και τα όπλα.

«Είμαι ο Κόναν», φώναξε. «Και δεν είναι γραφτό μου να πεθάνω ακόμη!».

Έσκισε ένα κομμάτι της μπλούζας του και έδεσε την πληγή στον λαιμό του, προσπαθώντας να σταματήσει την αιμορραγία. Παρά το χαμένο αίμα, ένιωθε γεμάτος ενέργεια. Άλλωστε αυτό ήταν το νόημα της ζωής. Να συντρίβεις τους εχθρούς σου, να τους βλέπεις να οδηγούνται μπροστά σου νικημένοι και να ακούς τον θρήνο των γυναικών τους!

Μάχη Επικών Διαστάσεων!

Από τα πρώτα λεπτά καταλάβαμε ότι είχαμε να κάνουμε με μία τιτανομαχία. Ο Ντριτζτ πήρε ένα προβάδισμα που θα είχε κάνει μια μονομαχία με οποιονδήποτε άλλον τυπική διαδικασία, φτάνοντας τη διαφορά, σχεδόν στις 20 ψήφους. Ο Κόναν όμως αποδείχτηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει και οδηγηθήκαμε σε μια μάχη άνευ προηγουμένου. Έτσι, με νέο ρεκόρ ψήφων, ο Κιμμέριος περνά στην επόμενη φάση με τελικό σκορ 103-89, όπου θα αντιμετωπίσει τον νικητή του ζευγαριού Άραγκορν εναντίον Μπέρεν.

Κανόνες των Fantasy Wanderer’s Battle

Κάθε Τρίτη και Παρασκευή θα ανεβαίνουν δύο μονομαχίες με τέσσερις από τους 32 φανταστικούς ήρωες και θα έχετε 48 ώρες για να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας. Η έκβαση των μαχών θα εξαρτάται εξ’ ολοκλήρου από τις ψήφους σας, ακόμα και τις διακυμάνσεις τους κατά τη διάρκεια των δύο ημερών, και το αποτέλεσμα της κάθε μονομαχίας θα ανακοινώνεται με περιγραφή της μάχης, από τις πένες των παραμυθάδων Χρήστο Κεσκίνη και Λειβαδιώτη Αλέξανδρο. Δικαιούστε να ψηφίζετε μόνο μία φορά ανά μονομαχία, αλλά φυσικά μπορείτε να ζητάτε από γνωστούς και φίλους να στηρίξουν τον αγαπημένο σας ήρωα. Σε περίπτωση ισοψηφίας, τότε το αποτέλεσμα καθορίζεται από την αντικειμενική κρίση των συγγραφέων, αφήνοντας στην άκρη συναισθηματισμούς και συμπάθειες και εξετάζοντας καθαρά την πολεμική ικανότητα του κάθε ήρωα (εκτός, φυσικά, του Όλαφ και του Κόναν και δε δεχόμαστε καμία αντίρρηση σε αυτό). Οι περιγραφές των μονομαχιών θα αναρτώνται στο blog του Fantasy Wanderer. Μην ξεχνάτε, όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο ημερών της ψηφοφορίας, θα υπάρχουν προσφορές σε επιλεγμένα βιβλία των εκάστοτε ηρώων. (Δημιουργείστε χαρακτήρα για να μη χάνετε τα XP των αγορών σας)