Οι Θεοί της Μόντεργιορντ – Μέρος 45: Ίλουρ – Θεός του Φωτός

Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Η γη ολόκληρη τρανταζόταν ακόμη από την τρομερή έκρηξη του ηφαιστείου του Γιόρνσκαλβ, καθώς ο ουρανός πνιγόταν πίσω από ένα πέπλο τέφρας και καπνού, τόσο πυκνό που ακόμη και οι Δρακοθεοί δεν θα ξεχώριζαν το φως του ήλιου μέσα από αυτό. Ο στρατός του Αλαζόνα Βασιλιά, Φίανορ Γκόρντορενς, είχε πέσει θύμα των αρχαίων δαιμόνων των Ορέων της Ντόντεν, που επί αιώνες περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Με τη ζωτική ενέργεια των νεκρών πολεμιστών, δημιούργησαν μία πύλη που ένωνε την Μόντεργιορντ με την Σβάρτματ. Η Μεγάλη Καταστροφή μόλις είχε ξεκινήσει…

Ο στρατός των Νάνων υποχώρησε στις γέφυρες της Χαράδρας κι ενώθηκε με αυτούς των Ξωτικών και των υπολοίπων λαών που άρχισαν να σπεύδουν προς τον Βορρά για βοήθεια. Μα το χειρότερο, ακόμα δεν είχε συμβεί. Οι κληρικοί των Δρακοθεών ένιωσαν τη χάρη τους να σβήνει. Οι θεοί τους έχασαν τις δυνάμεις τους. Χιλιάδες θνητοί σφαγιάζονταν, καθώς η Μόντεργιορντ, χωρίς θεούς, χωρίς προστάτες, έμοιαζε καταδικασμένη. Μα η Νάιρα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη.

Ένας σεισμός τράνταξε τα βουνά, γκρεμίζοντας δύο από τις τρεις γέφυρες. Η γη άνοιξε και από τα έγκατά της ξεχύθηκε ορμητικό νερό. Η βαθιά χαράδρα έγινε ο ποταμός Έαρμαρκ, ο προστάτης της Μόντεργιοντ που ξέπλυνε το αίμα. Και μέσα από τα κρυστάλλινα νερά του, γεννήθηκε ο Ίλουρ.

Ο νέος θεός δεν ήρθε στον κόσμο σαν βρέφος, αλλά σαν πολεμιστής, περιβεβλημένος από λαμπρό φως. Ένα φως τόσο καθαρό που ακόμη και οι θνητοί Δρακοθεοί δυσκολεύονταν να το κοιτάξουν. Με το πρώτο του βήμα στη γη, η τέφρα στους ουρανούς σκίστηκε. Μια δέσμη φωτός αγκάλιασε τον κόσμο, και ο ήλιος, που έμοιαζε χαμένος για πάντα, φάνηκε ξανά.

Στο χέρι του, ο νεογέννητος θεός κρατούσε το Σόλσβαρντ, το σπαθί του Ήλιου. Με αυτό έκοψε τα μαύρα σύννεφα και έκαψε τους δαίμονες που λεηλατούσαν το Χελβέτε. Οι σκιές ούρλιαζαν, καθώς το φως του Ίλουρ τις έλιωνε την ίδια τους την ύπαρξη.

Όμως ο Ίλουρ δεν σταμάτησε. Ένιωθε μέσα του το κάλεσμα του μεγαλύτερου σκοταδιού. Την ανάσα της Ντόντεν.

Τη βρήκε να υποχωρεί, προσπαθώντας να βυθιστεί ξανά στη διάστασή της, στη Σβάρτματ. Πριν προλάβει, όμως, ο Ίλουρ την έφτασε. Σήκωσε το σπαθί του κι όλο το ιερό φως της δημιουργίας έπεσε πάνω της. Η λάμψη ήταν τόσο ισχυρή, που για μια στιγμή ολόκληρη η Μόντεργιορντ τυλίχθηκε σε λευκό φως.

Όταν έσβησε, απέμεινε μόνο ο σκελετός της Δρακοθεάς του Θανάτου, καμένος και μαυρισμένος. Το ουρλιαχτό της έσκισε τον αέρα και η Ντόντεν έπεσε. Για πρώτη φορά.

Ο νεογέννητος θεός στάθηκε πάνω από το κουφάρι της, μα δεν πανηγύρισε. Γύρισε προς τους θνητούς που είχαν δει τη μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας τους και είδε εκείνους που ακόμη κρατιόνταν όρθιοι. Άνθρωποι, Νάνοι, Ξωτικά βουτηγμένοι στο φόβο. Μα ανάμεσά τους κάποιοι ξεχώριζαν, σαν να κουβαλούσαν μέσα τους σπίθες από το ίδιο του το ιερό φως. Πίστευαν σε αυτόν και τον ευγνωμονούσαν που τους έσωσε. Κ αυτούς διάλεξε ο Ίλουρ να πάρει δίπλα του.

Τους ονόμασε Πρωτόπιστους. Ήδη διέδιδαν τον λόγο του, φροντίζοντας τους αδύναμους, προστατεύοντας τους άμαχους, πολεμώντας το άδικο, διδάσκοντας το φως στους χαμένους.

Η Τρίτη Εποχή, η Εποχή του Φωτός, ξεκινούσε γεμάτη ελπίδα. Μα βαθιά στη Σβάρτματ, στα ανήλια έγκατα, η Ντόντεν ξαναγεννιόταν. Όχι από μόνη της, αλλά μέσα από την ψυχή που είχε δεθεί με τη δική της. Ο Φόλκγκρουπ, ο Τυφλός Δράκος, ένιωσε το σώμα του να σκίζεται από μέσα προς τα έξω. Μια μορφή φτιαγμένη από οστά, στάχτη και μαύρη φλόγα βγήκε από τα σπλάχνα του. Η Ντόντεν είχε επιστρέψει.

Και περίμενε. Γιατί ήξερε πως ο Ίλουρ δεν είχε δει ακόμη την αληθινή δύναμή της. Κι όταν έρθει η Μαύρη Μέρα, η Σβάρτνταγκ, όταν ο ήλιος σκοτεινιάσει και ο ποταμός Έαρμαρκ στερέψει, τότε οι δύο θεοί θα ανταμώσουν ξανά. Το Παιδί του Φωτός ενάντια στη Βασίλισσα του Θανάτου. Και η Μόντεργιορντ θα τρέμει, καθώς ακόμη και οι ίδιοι οι θεοί θα διστάσουν να κοιτάξουν τη μάχη τους.

Ο Ίλουρ παρουσιάζεται ως φωτεινός πολεμιστής, φτιαγμένος από φως και ουρανό.

Αποκαλείται Θεός του Ήλιου, Φωτεινός Θεός, Σωτήρας των Θνητών.

Δόγμα

Οι ακόλουθοί του θεωρούν τον σεβασμό, το θάρρος και την αλήθεια τις μεγαλύτερες αρετές. Λυπούνται τους δειλούς και πάντα μάχονται το άδικο και το κακό. Φροντίζουν τους γύρω τους, κυρίως τους αδύναμους, που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, καθώς πιστεύουν ότι η σοφία του ανθρώπου φαίνεται από τις πράξεις του απέναντι στους αδύναμους.

Ιερείς και Ναοί

Οι κληρικοί του Ίλουρ φοράνε λευκούς χιτώνες, με χρυσό διάκοσμο, κι έχουν στο στήθος τους το σύμβολο του θεού. Είναι ευγενικοί με όλους και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε ότι μπορούν. Οι ναοί είναι άσυλο για τους αδύναμους και συχνά προσφέρουν στέγη και φαγητό σε άπορους. Είναι χτισμένοι από λευκό μάρμαρο, με χρυσό διάκοσμο, ενώ στην οροφή του υπάρχουν πολλά παράθυρα για να μπαίνει άπλετο φως.ε κόκκινο διάκοσμο. Δεν είναι φιλόξενοι με κανέναν. Οι ναοί τους είναι χτισμένοι από πέτρα, με κυκλικό σχήμα, και στο κέντρο τους υπάρχει μια τεράστια φλόγα, η οποία δεν σβήνει ποτέ.

Αφήνουμε πίσω μας τον Θεό του Ήλιου, και γυρίζουμε μία ακόμα σελίδα του βιβλίου “Το Ιερό Βιβλίο του Άγνωστου Βάρδου”. Την επόμενη φορά θα γνωρίσουμε τον Πρώτο Πρωτόπιστο, τον Φτερωτό Ιππότη Γουίντσον…

Αν θες να ταξιδέψεις κι εσύ στην πανέμορφη Χώρα του ποταμού Έαρμαρκ, τον κόσμο του συγγραφέα Αλέξανδρου Λειβαδιώτη, προμηθεύσου ένα από τα βιβλία/εισητήρια και ξεκίνα τις περιπλανήσεις σου.