Πίνοντας καφέ με τον Όντινσον

Ο Fantasy Wanderer πίνει καφέ και συζητά με ήρωες της λογοτεχνίας του φανταστικού

Γράφει ο Χρήστος Κεσκίνης σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Λειβαδιώτη

«Νομίζω ότι έπρεπε να στρίψουμε από την άλλη πλευρά, εξυπνάκια» είπε νευριασμένος ο Νάνος στο Ξωτικό. «Δε θα καταφέρουμε ποτέ να βγούμε από εδώ αν συνεχίσεις να μας κατευθύνεις εσύ…»

Ο Μάγος είχε βαρεθεί τους καυγάδες τους. Ένιωθε κουρασμένος. Δεν έπρεπε να είχε πιει τόσο. Πώς να αντισταθεί όμως σε δωρεάν μπύρες; Μετά από δύο βράδια γεμάτα μπυροποσία, λόγω των γενεθλίων της Βαλέριας, και ενός μερόνυχτου μέσα σε αραχνιασμένους τόμους ψάχνοντας νέα ξόρκια, το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει. Δεν ήθελε να ξεκινήσουν την αποστολή, μα οι σύντροφοί του επέμεναν.

«Μα σου λέω, τα ορκ είναι μόνα τους και ο θησαυρός μας περιμένει. Για να μην αναφέρω τους κρατούμενους που, αν δεν τους σώσουμε εμείς, θα πεθάνουν μέσα στα λαγούμια των κακομούτσουνων…» έλεγε ξανά και ξανά ο Νάνος.

«Μα είμαι πολύ γέρος γι’ αυτά πλέον…» απαντούσε ο Μάγος, αν και ήξερε ότι ο φίλος του είχε δίκιο.

Σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρισε τις σκιές των συντρόφων του να απομακρύνονται μέσα στο σπήλαιο. Πρέπει να προλάβω…

Έβγαλε ένα μικρό μπουκάλι που περιείχε σκουροκόκκινο υγρό. Το επεξεργάστηκε για μία στιγμή και το έφερε στα χείλη του ανασηκώνοντας τους ώμους του. Τη στιγμή που το υγρό κατέβαινε καίγοντας το λαρύγγι του, άνοιξε τα μάτια του έντρομος. Λάθος μπουκάλι!

Λίγες στιγμές μετά βρέθηκε σε ένα ακατάστατο εργαστήρι…

Αυτός είναι σωστός μάστορας. Αλλά τί να κατασκευάζει; Δε μπορώ να αναγνωρίσω…

Άνοιξε μια ξύλινη πόρτα και αντίκρισε δύο παράξενους ανθρώπους.

«Γεια σας ξένοι!» είπε πριν καν εκείνοι σηκωθούν από τα καθίσματά τους. «Μη φοβάστε, απλά ένα ληγμένο ποτάκι…»

«Ποιος είσαι μάγε; Αν και έχουμε συνηθίσει να μπαινοβγαίνουν ήρωες εδώ τελευταία, είσαι ο πρώτος που έρχεται τόσο αθόρυβα. Συνήθως ξεσηκώνουν τον κόσμο» είπε ο καλοσυνάτος νεαρός με το περίεργο καπέλο, που έμοιαζε ο ιδιοκτήτης του εργαστηρίου.

«Συγχωρέστε με. Η μπύρα με έκανε να χάσω τους τρόπους μου! Όντινσον, ο διάσημος ρουνομάγος της Αυτοκρατορίας, πάντα στις υπηρεσία σας. Τί μπορώ να κάνω για εσάς;»

«Εγώ είμαι ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης ή αλλιώς Fantasy Wanderer και είμαι ο ιδιοκτήτης αυτού του καταστήματος. Και αυτός εδώ…»

«…είναι ο Κεσκίνης Χρήστος! Πίστευες ότι δε θα αναγνώριζα τον χρονικογράφο μας; Τον έχω συναντήσει αμέτρητες φορές στον Κόσμο των Ονείρων. Κυρίως μετά από πολλές μπύρες».

«Τον ξέρεις; Πολύ περίεργο. Άρα μπορώ να σας αφήσω για λίγο. Πάω να φέρω καφεδάκια…» ξεκίνησε να λέει ο Αλέξανδρος, αλλά ο Μάγος τον διέκοψε και πάλι απότομα.

«Για ποιον με πέρασες, να βάζω στο στόμα μου νεροζούμια; Δεν είμαι κανένας άξεστος βάρβαρος! Προτιμώ μια παγωμένη μπύρα! Το ταξίδι ανάμεσα στους κόσμους με κάνει πάντα να διψάω» είπε ο Μάγος, κλείνοντας το μάτι στον Χρήστο που, από το κάθισμα, κόντευε να πέσει από το κάθισμα.

«Αλήθεια, μια και γνωρίζω τα βασικά για τον κόσμο σου, θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα περισσότερα;» είπε όταν κατάφερε να πάρει μια ανάσα και κάνοντας νόημα στον Μάγο να κάτσει σε μία από τις καρέκλες.

«Ο κόσμος της Αυτοκρατορίας είναι ένας κόσμος γεμάτος βία, μαγεία, πολεμιστές, αλλά και ομορφιά. Και μπύρα φυσικά! Δεν  μπορώ να διαμαρτύρομαι, είναι ένας κόσμος ομορφότερος από αρκετούς εκεί έξω. Ο Αυτοκράτορας μάς δίνει αποστολές, εμείς προσπαθούμε να τις φέρουμε σε πέρας και γινόμαστε Ήρωες. Όταν δε σφάζουμε, πίνουμε μπύρες. Η ζωή είναι ωραία» απάντησε αρπάζοντας ένα γεμάτο ποτήρι μπύρας, που του πρόσφερε ο Fantasy Wanderer.

«Αυτοκρατορίες, πολεμιστές, ορκ, σατανικοί μάγοι, Ήρωες, μπύρες… Πώς συνδυάζονται όλα αυτά;» ρώτησε ο Αλέξανδρος.

«Για αρχή, νομίζω συμφωνείς ότι η μπύρα κολλάει παντού, σωστά;» απάντησε γελώντας ο Μάγος. «Από εκεί και πέρα για να γίνει κανείς Ήρωας πρέπει να  πολεμήσει  με όλους αυτούς και ακόμη περισσότερους. Κυρίως πρέπει να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό, τον φόβο μέσα του. Χιλιάδες προσπαθούν να γίνουν κάτι παραπάνω από σφαχτά των πρασινόδερμων όταν μπαίνουν στα μπουντρούμια. Ελάχιστοι καταφέρνουν να επιστρέψουν για να απολαύσουν τις μπύρες!»

«Πάντα σε φανταζόμουν μαζί με τους συντρόφους σου» πετάχτηκε ο Χρήστος. «Αλήθεια, πού βρίσκονται τώρα;»

«Ήμασταν μαζί σε μια ακόμη αποστολή, αλλά θέλησα να πιω ένα δυναμωτικό ρόφημα που ετοίμασα χθες. Κάτι δεν πήγε όπως το υπολόγισα και βρέθηκα εδώ. Ίσως… Θα δοκιμάσω αργότερα. Έχω ακόμη μπύρα στο ποτήρι μου…»

«Και θα έχεις και άλλη αν θες» είπε ο Αλέξανδρος γεμίζοντας την κούπα του Μάγου. «Αρκεί να μην την ρίξεις κάτω. Μόλις καθάρισα. Μίλησέ μας λίγο ακόμη για αυτούς…»

«Ο Νάνος είναι οξύθυμος και εγωιστής, μα είναι ο πιο πιστός φίλος που θα μπορούσε κάποιος να έχει. Ο Ράγκαρντσον, ένας Βάρβαρος από τον βορρά, που η δύναμή του μπορεί να συγκριθεί μόνο με το μεγαλείο της καρδιάς του. Τέλος, το Ξωτικό πάντα έτοιμο να μαλώσει με τον Νάνο, αν και κατά βάθος όλοι ξέρουμε πως θα έδινε και τη ζωή του για αυτόν. Τι άλλο να πεις; Υπόσχομαι την επόμενη φορά να τους φέρω να τα πουν και οι ίδιοι…»

Λέγοντας αυτά ο Μάγος σηκώθηκε και άρχισε να περιφέρεται στο μαγαζί χαζεύοντας τα βιβλία και τα παιχνίδια.

«Βλέπω ότι έχετε μέχρι και προσωπογραφίες μας. Τι είναι αυτό;» είπε δείχνοντας το επιτραπέζιο HeroQuest, το καμάρι του Fantasy Wanderer.

«Αυτό φίλε μου είναι το καλύτερο παιχνίδι που δημιουργήθηκε ποτέ» απάντησε ο Χρήστος χαμογελώντας. «Πέρασα χιλιάδες ώρες σχεδιάζοντας και ζώντας τις περιπέτειές σας. Βέβαια, είναι καλύτερο με μπύρες» συμπλήρωσε πονηρά.

«Ναι αλλά δε βλέπω πουθενά το Beer-o Quest» αποκρίθηκε ο Μάγος απογοητευμένος. «Πού είναι οι ιστορίες μας;»

«Δυστυχώς το βιβλίο είναι εξαντλημένο» απάντησε ο Χρήστος, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση στον Μάγο. «Αλλά» τόνισε σηκώνοντας το δάχτυλό του «σύντομα θα επανακυκλοφορήσει ανανεωμένο» και ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

«Αλήθεια, υπάρχουν κάποιες περιπέτειές σας που δεν έχεις πει ακόμη στον Χρήστο;» ρώτησε ο Αλέξανδρος προσπαθώντας να επαναφέρει τον Μάγο πίσω στη συζήτησή τους.

«Ω, μα και βέβαια, φίλε μου. Χιλιάδες από αυτές. Κάποιες, όπως η συνάντησή μας με τον πειρατή Μπαφότεν, είναι άξιες να αποτυπωθούν σε πάπυρο για να τις μάθουν ως τα πέρατα της Γης. Κάποιες άλλες πάλι, τις έχω ξεχάσει μέχρι κι εγώ. Σε αυτό η μπύρα δε βοηθάει. Για αυτό άλλωστε διάλεξα να τις εξιστορήσω εξ’ αρχής. Ίσως να τις θυμούνται οι υπόλοιποι».

«Αναρωτιέμαι… Από πού αντλείς την μαγεία σου;» συνέχισε ο Fantasy Wanderer. «Γεννήθηκες με τις δυνάμεις σου ή τις απέκτησες μέσα από διάβασμα και σκληρή εκπαίδευση;»

«Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Στον κόσμο μου, υπάρχουν τα Ξωτικά, που έχουν δυνάμεις από τη φύση τους μα δεν μπορούν να τις αναπτύξουν περισσότερο. Ή μάλλον είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτά να κάνουν μαγεία που δεν κατέχουν από πριν. Κάποιοι άνθρωποι από την άλλη, όπως εγώ, γεννήθηκαν κάτω από τον αστερισμό της μαγείας και έχουν το χάρισμα. Ίσως κάποιος πρόγονός τους να είχε αίμα ξωτικού ή απλά να είναι οι εκλεκτοί, κανείς δε γνωρίζει. Μα πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να την αναπτύξουν και να την ελέγξουν. Πολλοί δεν τα καταφέρνουν, ενώ για άλλους περνάνε πολλά χρόνια για να κάνουν έστω και ένα ξόρκι. Όμως, όσο περισσότερο μελετούν τα γριμόρια και τα βιβλία μαγείας, τόσο μεγαλώνει και η δύναμή τους».

«Ναι, αλλά έτσι δεν είναι πολλά αυτά που χάνουν οι μάγοι;» ρώτησε ο Χρήστος με τη σειρά του. «Χωράει η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας στη ζωή σας;»

«Με κάθε επιλογή μας, διαλέγουμε ένα μονοπάτι και γυρνάμε την πλάτη μας σε ένα άλλο. Οι σύντροφοί μου είναι η οικογένειά μου, από τότε που έχασα την πραγματική μου οικογένεια. Έκανα λάθος επιλογές και τις πλήρωσα. Τις πληρώνω ακόμη. Δεν ξέρω αν άλλαζα κάτι από το παρελθόν μου, το έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές, όμως δε θα άλλαζα με τίποτα το ότι γνώρισα αυτούς τους τρεις τύπους. Χωράει η φιλία; Ναι! Και η μαγεία της είναι μεγαλύτερη από αυτήν που μπορώ να μελετήσω σε σκισμένες σελίδες των πιο απίθανων τόμων. Η αγάπη και ο έρωτας με φοβίζουν. Η ζωή του μάγου είναι επικίνδυνη για όσους βρίσκονται γύρω του. Δε θα ήθελα να πάρω άλλες ψυχές στον λαιμό μου.»

Ο Μάγος είχε κατεβάσει το κεφάλι και έδειχνε σκεπτικός. Έμοιαζε σαν το παρελθόν του να τον κυνηγάει και να τον βασανίζει.

«Βλέπω ότι κοιτάζεις συνεχώς τις βιβλιοθήκες. Έχεις διαβάσει κάποια από αυτά τα βιβλία; Όπως μπορείς να φανταστείς, έχουν γραφτεί χιλιάδες ιστορίες και περιπέτειες Ηρώων. Θα ήθελες να μας προτείνεις κάποιες από αυτές;» ρώτησε ο Χρήστος, προσπαθώντας να αλλάξει το κλίμα και πάντα έτοιμος να μεγαλώσει τη λίστα με τα αδιάβαστα βιβλία του.

«Νομίζω ότι έχω διαβάσει ελάχιστα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει εσύ, μα θα σου πω κάποια που, τελευταία, με έκαναν να ξεχάσω για λίγο τις μπύρες και να αφοσιωθώ σε αυτά. Για αρχή η τριλογία Η Εποχή των Θρύλων του Γρηγόρη Δημακόπουλου αξίζει να διαβαστεί από κάθε επίδοξο ήρωα. Ο Κόναν ο Βάρβαρος είναι γνωστός ακόμη και στον κόσμο μου, αν και ο Βάρβαρος λέει ότι δεν είναι παρά μυθοπλασία. Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι ζηλεύει! Το Τιγκάνα είναι ένα ακόμη αριστούργημα που θα σας κάνει να αρπάξετε το σπαθί σας και να βγείτε για κυνήγι… Θα σταματήσω εδώ γιατί κάτι μου λέει ότι αν συνεχίσω θα πρέπει να αναφέρω τα βιβλία από πολλά ράφια!»

«Θέλεις, πριν φύγεις, να μας αφήσεις κάποιο γριμόριο μαγείας για να δοκιμάσουμε κι εμείς; Ίσως είμαστε κι εμείς γεννημένοι μάγοι» είπε ο Αλέξανδρος χαμογελώντας και απλώνοντας το μπουκάλι για να γεμίσει και πάλι τα ποτήρια.

«Αν δεν με ξεγελάει κάτι, δε θα μπορούσατε να κάνετε ξόρκια ακόμη και αν περνούσατε την υπόλοιπη ζωή σας μελετώντας τόμους μαγείας. Ο Βάρβαρος έχει μεγαλύτερες πιθανότητες από εσάς. Αλλά δε θα σας χαλάσω το χατίρι. Αυτό εδώ το ξόρκι μπορεί να μετατρέψει κάθε ξέπλυμα στην καλύτερη μπύρα της Αυτοκρατορίας. Το Ξωτικό μάλιστα κατάφερε κάποτε να μετατρέψει ακόμη και το νερό σε μπύρα. Ελπίζω να τα πετύχετε κάποτε…» είπε ο Μάγος βγάζοντας από το μανίκι του το μπουκαλάκι με το σκουροκόκκινο υγρό που τον έφερε εδώ… «Το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγη παραπάνω μπύρα» μουρμούρησε και άδειασε το περιεχόμενο, μαζί με μία περίεργη σκόνη, μέσα στο μπυροπότηρο. Το σήκωσε και το κατέβασε μονορούφι. «Πρέπει να πηγαίνω. Είμαι σίγουρος πως αν δεν είμαι μαζί τους ο Νάνος και το Ξωτικό θα σκοτώσουν ο ένας τον άλλο αντί για ορκ. Εις το επανιδείν, φίλοι μου…»

Ο Μάγος βρέθηκε και πάλι στο σπήλαιο και έτρεξε προς τις φωνές των συντρόφων του. Ο πονοκέφαλος είχε φύγει. Ίσως τελικά ήταν καλή ιδέα αυτή η αποστολή. Τώρα που είχε μάθει το φίλτρο της μεταφοράς ανάμεσα στους κόσμους θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί. Αυτή η κοκκινωπή μπύρα, άλλωστε, γαργαλούσε ακόμη τον ουρανίσκο του…

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Μάγο Όντινσον, κάντε λίγη υπομονή μέχρι να επανακυκλοφορήσει το “Beer-O Quest” του συγγραφέα Χρήστου Κεσκίνη.