FWB: Αποτέλεσμα Olaf Dragonrod vs Fingolfin (Φάση των 4)

Fantasy Wanderer’s Battles

Γράφει ο Αλέξανδρος Λειβαδιώτης

Ούρλιαξε. Ούρλιαξε με όλη τη δύναμη της ταλαιπωρημένης του ψυχής. Είχε πετάξει το σφυρί του στο χώμα και, γονατιστός, κοιτούσε το πτώμα της άμοιρης κοπέλας. Για άλλη μια φορά, η Οργή των Δράκων τον μετέτρεπε σε έναν φρενήρη δολοφόνο. Τα πορφυρά μαλλιά της ήταν πνιγμένα στο αίμα, ενώ το κορμί της κειτόταν στο χιόνι, σε αφύσικη θέση.

Θέλησε να σηκωθεί να ετοιμάσει τη νέα της κατοικία, δίπλα στον πατέρα της, αλλά μόλις πάτησε στα πόδια του μια ζάλη τον κυρίευσε. Παραπάτησε για λίγο και σωριάστηκε στο παγωμένο έδαφος. Μικρές χιονονιφάδες προσγειωνόντουσαν στο πρόσωπό του, λήγοντας το νωχελικό τους ταξίδι, καθώς ανάσαινε βαριά. Σαν κάθε δύναμη και θέληση για ζωή να τον είχε εγκαταλείψει. Έκλεισε τα μάτια κι αφέθηκε στην κούραση και στη θλίψη του.

«Μεγάλωσες, νεαρέ Φαραχάιμγιορτ». Η γλυκιά, μελαγχολική φωνή της στο μυαλό του, αγαλλίασε την ψυχή του. Ένιωσε σα να μπορούσε επιτέλους να αναπνεύσει ξανά.

«Ενβίνιαν…».

«Ναι, αγόρι μου. Εγώ είμαι». Η καρδιά του χτυπούσε σε ξέφρενο ρυθμό. Μάλλον ονειρευόταν, αλλά δεν τον ένοιαζε. Απλά προσπαθούσε να παραμείνει σε αυτή την κατάσταση όσο περισσότερο μπορούσε. «Έκανες πολύ μεγάλη πρόοδο. Κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ και να αποδείξεις την αξία σου, αλλά δεν πρέπει να τα παρατήσεις τώρα. Πρέπει να συνεχίσεις».

«Να συνεχίσω για πού;», ρώτησε νιώθοντας αφελής.

«Έφτασε η στιγμή να βγεις στην Αρένα. Έφτασε η στιγμή να αποδείξεις ότι είσαι ο Εκλεκτός».

Τα λόγια της, αν και δεν τα καταλάβαινε, προκάλεσαν το ρίγος που διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά του. Είχε συνηθίσει τους χρησμούς της και γνώριζε πια πως η απάντηση θα έρθει όταν θα είναι έτοιμος να την κατανοήσει. Οπότε δεν ξόδεψε τον χρόνο τής συνάντησής τους σε ανούσιες ερωτήσεις. Οι τύψεις, όμως, βάραιναν ακόμα την καρδιά του.

«Δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω», της είπε. «Δεν ξέρω αν μπορώ να ελέγξω την Οργή».

«Μα τώρα είναι που δε χρειάζεται να την ελέγξεις», αντήχησε η φωνή της στο κεφάλι του και φόβος βάρυνε το στέρνο του. «Αφέσου σε αυτήν… Μόνο έτσι θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τον επικείμενο αντίπαλό σου».

«Έφτασε η μεγάλη στιγμή, θνητοί!». Μια άγνωστη φωνή διέκοψε τον νοητό τους διάλογο, αλλά ήθελε να της μιλήσει κι άλλο. Ήθελε να της πει τόσα πολλά.

«Ενβίνιαν…».

«Από τη μία, έχουμε τον πορφυροτρίχη βάρβαρο Όλαφ Ντράγκονροντ!».

«…μη με αφήνεις…», φώναξε, αλλά η άγνωστη φωνή συνέχιζε να προσπαθεί να τον επαναφέρει.

«Από την άλλη, έχουμε τον Πτωτογέννητο…».

«Σε ποιον αντίπαλο αναφέρεσαι;»

«…Φινγκόλφιν!».

Ιαχές και χειροκροτήματα ακολούθησαν το τέλος της παρουσίασης. Άρχισε να υποχωρεί το σκοτάδι. Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε ένα μικρό κελί, όπου στη μία πλευρά είχε μια κλειστή, βαριά πύλη, ενώ από την άλλη μια μεταλλική, καταρρακτή καγκελόπορτα ανέβαινε με θόρυβο. Το έδαφος σειόταν από τις φωνές, καθώς πέρασε την πέτρινη καμάρα και βρέθηκε σε μια μεγάλη Αρένα. Το πλήθος είχε κατακλύσει τις κερκίδες, μα το βλέμμα του έπεσε πάνω στο Ξωτικό, που έβγαινε από έναν παρόμοιο χώρο. Φορούσε ατσάλινη πανοπλία και κρατούσε μια τριγωνική ασπίδα κι ένα σκαλιστό σπαθί, που η λάμα του έλαμπε, σα να αντανακλούσε το φως κάποιου άστρου. Το είδε να τον κοιτά και, ουρλιάζοντας να εφορμά κατά πάνω του.

«Δείξε ποιος είσαι», άκουσε τη φωνή της στο μυαλό του. «Ακολούθησε το πεπρωμένο σου, Υπέρμαχε των Λησμονημένων Θεών…».

Ένα χαμόγελο γεννήθηκε στα χείλη του, καθώς για πρώτη φορά δεν άφηνε την Οργή των Δράκων να τον κυριεύσει, αλλά την προκαλούσε ο ίδιος. Σήκωσε το σφυρί του, ενώ η πολεμική κραυγή του αντήχησε στους ματωμένους τοίχους της Αρένας.

Μόλις το ξωτικό μπήκε στην εμβέλεια του όπλου του, το κατέβασε με όλη του τη δύναμη. Η ατσάλινη κεφαλή του δε βρήκε αντίσταση, ώσπου συγκρούστηκε βίαια με το έδαφος. Σκόνη σηκώθηκε και μέσα από αυτή κάτι έλαμψε˙ κάτι αντανάκλασε το φως του ήλιου. Ενστικτωδώς έγειρε το κεφάλι του προς τα αριστερά κι έτσι ένιωσε ένα κάψιμο στο μάγουλό του, αντί να συναντήσει τον θάνατο. Ο Φινγκόλφιν είχε βγει από τη γραμμή της επίθεσής του και είχε φέρει τη λεπίδα του σε τροχιά με στόχο τον λαιμό του.

Αν κι εντυπωσιάστηκε από τη ταχύτητα του αντιπάλου του, ο Όλαφ δε σάστισε κι έτσι εξέτρεψε τη νέα επίθεση με τη λαβή του σφυριού. Προτού, όμως, προλάβει να αντεπιτεθεί, δύο νέα χτυπήματα τράνταξαν το δεξί του μπράτσο και τον αριστερό του ώμο. Για καλή του τύχη, ο αλυσιδωτός του θώρακας άντεξε, χάνοντας μόνο μερικά δαχτυλίδια.

Προσπάθησε να χτυπήσει κι εκείνος τον αντίπαλό του, αλλά το Ξωτικό πισωπάτησε γρήγορα, αποφεύγοντας το σφυρί του, μόνο και μόνο για να επιστρέψει και να ξεκινήσει μια νέα σειρά επιθέσεων.

Έκανε βήματα προς τα πίσω, αποκρούοντας με υπερένταση κάθε χτύπημα, ώσπου, βλέποντας το σκαλιστό σπαθί να κατευθύνεται προς τα πλευρά του, το άφησε να βρει τον στόχο του. Αν και η πανοπλία του, για άλλη μια φορά άντεξε, πόνος από το ράγισμα μερικών οστών κατέκλυσε το κορμί του. Δεν τον ένοιαζε, όμως. Η Οργή των Δράκων δε φοβόταν τον πόνο.

Εγκλώβισε τη λεπίδα κάτω από τη μασχάλη του και περνώντας τον πήχη του χεριού του από μέσα και προς τα πάνω, γράπωσε τον περίτεχνο χειροφυλαχτήρα. Είδε τον Φινγκόλφιν να αφήνει τη λαβή για να γλιτώσει τον αγκώνα του από το σφυρί του, αλλά φάνηκε πως δεν είχε υπολογίσει καλά τη δύναμη και την ταχύτητα του Όλαφ.

Ο βάρβαρος ούρλιαξε και σταμάτησε την τροχιά του βαριού όπλου του, κρατώντας το με το ένα χέρι, και το κατεύθυνε προς το κεφάλι του Ξωτικού, το οποίο τελευταία στιγμή έβαλε την ασπίδα του. Η σύγκρουση ήταν τόσο δυνατή, που φάνηκε να χάνει την ισορροπία του, δίνοντας στον Όλαφ τον χρόνο που χρειαζόταν. Άφησε να πέσει το σπαθί στο χώμα, έπιασε το σφυρί με τα δύο χέρια και ξεκίνησε έναν υετό χτυπημάτων.

Το Ξωτικό αμυνόταν, πισωπατώντας με την ασπίδα του, ώσπου σε μία νέα επίθεση, ο ώμος του δεν άντεξε. Το μουγκρητό του ακολούθησε τον ανατριχιαστικό ήχο, καθώς το χέρι του κρέμασε, αφήνοντας την ασπίδα να πέσει στο χώμα.

Ησυχία επικράτησε στις γεμάτες κερκίδες. Ο Όλαφ βρυχήθηκε και όρμησε για το τελικό χτύπημα, αλλά ξαφνικά το έδαφος κάτω από το πέλμα του υποχώρησε. Σήκωσε το πόδι του κι είδε έναν μεταλλικό κρίκο να κλείνει γύρω από τον αστράγαλό του. Προσπάθησε να ελευθερωθεί, όμως μια αλυσίδα ενός μέτρου τον κρατούσε περιορισμένο.

Η πολεμική κραυγή ξεχώρισε μέσα από τον χαμό που ξέσπασε και πάλι στο πλήθος, σηματοδοτώντας την εφόρμηση του αντίπαλό του. Τον είδε να βγάζει ένα μαχαίρι από τη ζώνη του και να τρέχει προς το μέρος του. Σήκωσε το σφυρί του, αλλά εκείνος το απέφυγε επιδέξια και τον τραυμάτισε στον μηρό. Ο Όλαφ γύρισε, περιμένοντας νέα επίθεση. Το Ξωτικό, όμως, συνέχισε την πορεία του, θηκάρωσε ξανά το μαχαίρι και σήκωσε το σπαθί του.

«Δε μ’ αρέσει να σκοτώνω δέσμιους», του είπε ο αντίπαλός του, καθώς ο βάρβαρος κατέβαζε με δύναμη το σφυρί του στην αλυσίδα. Το χωμάτινο έδαφος δε του έδινε τη σκληρή βάση που χρειαζόταν κι έτσι το μέταλλο άντεξε. «Πρέπει να τελειώνω, όμως, μαζί σου για να πάρω επιτέλους τα Σίλμαριλ», συνέχισε κι έτρεξε προς το μέρος του.

Ο Όλαφ ούρλιαξε χτυπώντας μάταια ξανά τα δεσμά του κι αμέσως μετατόπισε το κορμί του για να αποφύγει τη λεπίδα. Προσπάθησε να επιτεθεί, μόλις πέρασε ο αντίπαλός του, αλλά η αλυσίδα τέντωσε, κροταλίζοντας, ρίχνοντάς τον στο χώμα. Κύλισε στο πλάι, αφήνοντας το σπαθί να χτυπήσει στο έδαφος, αντί για το κεφάλι του, και βγάζοντας το δρακομάχαιρο, χτύπησε τον μηρό του Φινγκόλφιν. Η λεπίδα του τραντάχτηκε στην επαφή του με το μέταλλο της πανοπλίας κι η απελπισία πλάκωσε το στέρνο του. Το δώρο του αδελφού του λύγισε κι έσπασε.

Πήγε να σηκώσει το σφυρί, αλλά το Ξωτικό πάτησε τη λαβή του. Τον είδε να στέκει από πάνω του και να φέρνει με το ένα χέρι το σπαθί του στο στήθος του Όλαφ. Αν και η μύτη χώθηκε στη σάρκα του, τα δαχτυλίδια του αλυσιδωτού χιτωνίου σταμάτησαν τη ολική διάτρηση.

Ο Φινγκόλφιν κραύγασε οργισμένα και έπεσε με όλο του το βάρος στο όπλο του. Οι παλάμες του Όλαφ μάτωσαν καθώς γράπωσαν τη λεπίδα. Πόνος είχε κυριεύσει την κάθε πιθαμή του κορμιού του, αλλά η Οργή των Δράκων δεν τον άφηνε να παραδοθεί. Δεν τον άφηνε να υποκύψει.

Απόλυτη σιγή επικρατούσε στην Αρένα, με τα μόνα που ακουγόντουσαν να είναι τα μουγκρητά των δύο μονομάχων. Το Ξωτικό αναπήδησε προσπαθώντας να μπήξει βαθύτερα το σπαθί, αλλά μόλις απέτυχε, πάτησε με το πόδι του, χωρίς να σταματήσει την πίεση, τον λαιμό του. Ο Όλαφ πάλευε να αναπνεύσει, χωρίς να αφήσει τη λάμα, αλλά δεν τα κατάφερνε. Η δύναμή του τον εγκατέλειπε. Τα χέρια του χαλάρωσαν και σε μία νέα αναπήδηση, η λεπίδα διαπέρασε το κορμί του.

Το διψασμένο πλήθος ζητοκραύγασε. Έκλεισε τα μάτια του κι αφέθηκε στο σκοτάδι που τον πολιορκούσε. Γνώριμα πρόσωπα άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά του, χαμογελώντας του και προσκαλώντας τον. Ο Σερ Άντορ, η Ολίβια, η Μάικα και πολλοί πολλοί άλλοι, ώσπου κατέληξε να βλέπει το γκριζωπό και αλλόκοσμο πρόσωπο της Ενβίνιαν.

«Μην τα παρατάς, νεαρέ μου».

Τα άψυχα μάτια της τρυπούσαν την ψυχή του, ενώ ο πόνος έπαιρνε υλική μορφή και μεταφερόταν στο σώμα του. Τα πλευρά του, ο μηρός του και ο ώμος του έκαιγαν, αλλά το πιο αβάσταχτο και ανατριχιαστικό ήταν η αίσθηση του παγωμένου ατσαλιού που μπηγόταν στον λαιμό του και η γεύση του αίματος.

«Σήκω, ισχυρότερε Στάμγκαστερ!».

Άνοιξε τα μάτια. Είδε τον Φινγκόλφιν να έχει γονατίσει πάνω του και με το καλό του χέρι να του μπήγει το μαχαίρι του. Ούρλιαξε, φτύνοντας το αίμα που γέμιζε το στόμα του και με μια απότομη κίνηση, οδήγησε το σπασμένο δρακομάχαιρο, το οποίο είχε πιάσει στα τυφλά, στο λαιμό του αντιπάλου του. Εκείνος τινάχθηκε πίσω και έπεσε στα τέσσερα.

Ο Όλαφ σηκώθηκε κοιτώντας γύρω του. Το πλήθος είχε τρελαθεί. Ζητοκραύγαζε, παραληρώντας. Έπιασε τη λεπίδα που ήταν χωμένη στον ώμο του και την τράβηξε με βία. Φρικτός πόνος γέμισε το κορμί του, αλλά δεν τον ένοιαζε. Η Οργή των Δράκων ήταν πια ανεξέλεγκτη και το μόνο που ζητούσε ήταν τον θάνατο της λείας του˙ του Ξωτικού που σερνάμενο προσπαθούσε να απομακρυνθεί, αφήνοντας ένα πλατύ, πορφυρό ίχνος.

Κατευθύνθηκε προς εκείνο, αλλά για άλλη μια φορά η αλυσίδα τέντωσε. Την πήρε στα χέρια του, έκανε δυο τρεις κύκλους περνώντας την γύρω από τον πήχη του, στήλωσε τα πόδια του κι άρχισε να τραβά. Σάλια και αίμα έτρεχαν από τα χείλη του. Μούγκριζε και τελικά κραύγασε, καθώς οι φουσκωμένοι μύες του επιτελούσαν το έργο τους. Η αλυσίδα υποχωρούσε, παρασέρνοντας μαζί της ένα μεγάλο κομμάτι βράχου. Μια ιαχή εντυπωσιασμού γεννήθηκε από το πλήθος.

Ελεύθερος πια, και με το κομμάτι πέτρα να το σέρνει σε κάθε του βήμα, πήγε προς το σφυρί του. Το πήρε στα χέρια του και κατευθύνθηκε προς το Ξωτικό, το οποίο είχε καταφέρει να απομακρυνθεί, αλλά όχι αρκετά.

Μόλις στάθηκε από πάνω του, τον είδε να γυρνά ανάσκελα. Από τη σπασμένη λάμα, που ήταν ακόμα μπηγμένη στο λαιμό του, ανάβλυζε σκουροκόκκινο το αίμα. Το βλέμμα του κλείδωσε με το δικό του. Δεν έκρυβε φόβο. Μόνο ανυπομονησία για αυτό που θα ακολουθούσε. Ανυπομονησία για το αναπόφευκτο.

«Κι έτσι πεθαίνει ο Φινγκόλφιν…», είπε ο Όλαφ και κατέβασε με βία το σφυρί στο κεφάλι του αντιπάλου του.

«Συγχαρητήρια, Υπέρμαχε τον Λησμονημένων Θεών. Ο τελικός σε περιμένει…».

Η Οργή των Δράκων έγινε ανεξέλεγκτη, παρασέρνοντας τον Πρωτογέννητο

Αν και με την έναρξη της ψηφοφορίας ο Φινγκόλφιν μπήκε δυνατά και πήρε μια καλή διαφορά, ο πορφυροτρίχης βάρβαρος κατάφερε να αντιδράσει, να τον φτάσει και να τον περάσει. Η συνέχεια ήταν το ίδιο συγκλονιστική με τον ήρωα του Τόλκιν να παίρνει και πάλι τα ήνια, μόνο και μόνο για να ολοκληρώσει την ανατροπή του ο Όλαφ την τελευταία μέρα. Έτσι, με το τελικό 45-36, ο Υπέρμαχος των Λησμονημένων Θεών περνά στον Μεγάλο Τελικό και περιμένει να μάθει τον αντίπαλό του, από το ζευγάρι Μπρούενορ εναντίον Άραγκορν.

Κανόνες των Fantasy Wanderer’s Battle

Κάθε Τρίτη και Παρασκευή θα ανεβαίνουν δύο μονομαχίες με τέσσερις από τους 32 φανταστικούς ήρωες και θα έχετε 48 ώρες για να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας. Η έκβαση των μαχών θα εξαρτάται εξ’ ολοκλήρου από τις ψήφους σας, ακόμα και τις διακυμάνσεις τους κατά τη διάρκεια των δύο ημερών, και το αποτέλεσμα της κάθε μονομαχίας θα ανακοινώνεται με περιγραφή της μάχης, από τις πένες των παραμυθάδων Χρήστο Κεσκίνη και Λειβαδιώτη Αλέξανδρο. Δικαιούστε να ψηφίζετε μόνο μία φορά ανά μονομαχία, αλλά φυσικά μπορείτε να ζητάτε από γνωστούς και φίλους να στηρίξουν τον αγαπημένο σας ήρωα. Σε περίπτωση ισοψηφίας, τότε το αποτέλεσμα καθορίζεται από την αντικειμενική κρίση των συγγραφέων, αφήνοντας στην άκρη συναισθηματισμούς και συμπάθειες και εξετάζοντας καθαρά την πολεμική ικανότητα του κάθε ήρωα (εκτός, φυσικά, του Όλαφ και του Κόναν και δε δεχόμαστε καμία αντίρρηση σε αυτό). Οι περιγραφές των μονομαχιών θα αναρτώνται στο blog του Fantasy Wanderer. Μην ξεχνάτε, όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο ημερών της ψηφοφορίας, θα υπάρχουν προσφορές σε επιλεγμένα βιβλία των εκάστοτε ηρώων. (Δημιουργείστε χαρακτήρα για να μη χάνετε τα XP των αγορών σας)